De 53ste festivaleditie van het International Film Festival Rotterdam (IFFR) is voorbij. Prijzen waren er voor Green border van Agnieszka Holland (Publieksprijs), Rei van Tanaka Toshihiko (Tiger Award) en The old bachelor van Oktay Baraheni (VPRO Big Screen Award). Deze zeven films vielen Robin Kramer op tijdens het festival.
‘Evil does not exist’ van Ryusuke Hamaguchi
Een dun gesluierde ecoparabel van Drive my car-regisseur Ryusuke Hamaguchi. Takumu en zijn dochter wonen in Mizubiki Village, een dorp onder de rook van Tokyo. Ze leiden een teruggetrokken bestaan: Takumu is het plaatselijke manusje-van-alles, we ontmoeten hem in een hypnotiserende, uitgerekte scène waarin hij hout aan het hakken is. Als de dorpelingen op een dag worden geconfronteerd met de plannen voor een glamping in de bosrijke omgeving, komt hun bestaan onder druk te staan. De film is meditatief: de camera registreert, het spel is ingetogen en vooral de confrontatie tussen de dorpelingen en de stadse ontwikkelaars levert veel hilarische situaties op.
‘How to have sex’ van Molly Manning Walker
De debuutfilm van Molly Manning Walker won tijdens Cannes 2023 de Un Certain Regard-award. In ruim anderhalf uur volgen we drie vriendinnen tijdens een feestvakantie op Kreta. Tara is naarstig op zoek naar haar ontmaagding. Wat volgt is niet alleen een liefdevol portret van de vriendschap tussen jonge vrouwen, maar ook een schrijnende ondervraging over consent. Nergens is de film prekerig of overtrokken, niets zit aan de oppervlakte, alle morele vragen komen vanuit de personages zelf. Een ode aan vriendschap en het zeldzaam soort film dat je ‘belangrijk’ zou kunnen noemen.
‘Voy! Voy! Voy!’ van Omar Hilal
Wederom weerklinkende lachsalvo’s in de Oude Luxor. Vorig jaar ging het nog om Funny pages, dit jaar is het Egyptische Voy! Voy! Voy! van regisseur Omar Hilal dé komedie van het festival. Om zijn armoedige bestaan te ontsnappen doet Hassan (geweldig gespeeld door Mohammed Farag) alsof hij blind is om zich aan te sluiten bij een voetbalteam-voor-blinden dat zich klaarmaakt voor de Europese kampioenschappen.
‘The iron claw’ van Sean Durkin
Sean Durkin kwam digitaal nog even “hallo” zeggen op het grote scherm in Pathé 1 aan het Schouwburgplein. Hij vertelde dat The iron claw een persoonlijke film is over een specifiek soort Amerikaanse, giftige mannelijkheid. De film over de worstelfamilie Von Erich, die niet alleen geteisterd wordt door een autoritaire vader maar ook door een aanhoudende storm van ongelukken, is een oprecht drama dat soepel naar beneden gaat. De Von Erich-broeders maakten geschiedenis in de wereld van het professionele worstelen (let op: het gaat hier om het Amerikaanse show-worstelen), maar moesten daarvoor tot het gaatje gaan. Ontroerend, secuur geschreven en gemaakt (geen vet te bekennen), al vraagt het van de Europese kijker misschien iets om het showworstelen ook zo serieus te nemen als de personages doen.
‘The zone of interest’ van Jonathan Glazer
In The zone of interest koos regisseur Jonathan Glazer (Under the skin) ervoor om zichzelf achter de camera weg te halen, tien camera’s op te zetten in een huis dat voor tachtig procent het decor van de film zorgt — statisch, zonder cameraman en zonder dat zijn acteurs wisten waar ze stonden. Op die manier volgen we het gezin van Rudolf Höss, de kampcommandant van Auschwitz, in hun schrijnende burgerlijke geluk, met het concentratiekamp zichtbaar en vooral hoorbaar op de achtergrond. Acteur Sandra Hüller kwam de Nederlandse première in de Schouwburg openen — vervolgens werd er met ingehouden adem gekeken en geluisterd naar deze toch bijzondere film.
‘Reise der Schatten’ van Yves Netzhammer
Een stel leeft in vermoedelijke weelde met een aap en een zeeduivel in een aquarium. Als een van hen sterft, begint de ander aan een reis naar een onbekend eiland. Multimedia-artiest Yves Netzhammer maakte voor Reise der Schatten (Journey of shadows) gebruik van architectuursoftware — het resultaat is een woordeloze, ontroerende animatiefilm over nabijheid en afstand. Alles draait hier om lijnen, beweging, de meest basale dingen die onze ogen kunnen opvangen. Nog nooit was een film die bij vlagen zo objectief lelijk is zo mooi geweest.
‘Dream team’ van Lev Kalman en Whitney Horn
Lev Kalman en Whitney Horn introduceerden hun film bij de wereldpremière in KINO. Kalman vertelde dat hij hun vorige film op het festival naast een bezoeker had gezeten die constant had gefluisterd: “What is this: a porno? This looks like a porno? Why is no one having sex?” Ook in hun nieuwe langspeler Dream team is er genoeg spanning die nooit wordt ingelost. Het is een ode aan televisie uit de jaren 1990, afgewisseld met prachtige 16mm-beelden van het leven in de oceaan. Sexy, tongue-in-cheek en vol met retrofuturisme: er is genoeg te genieten, maar het geheel verantwoord zich niet tot een film van negentig minuten en je merkt aan alles dat het schrijver-regisseur-team zichzelf erg spitsvondig vinden in deze film die vooral leunt op koraal en callbacks.
Lees je onze interviews, recensies en artikels graag? Waarom ons niet steunen voor €5, €10, €25 of €50? Schrijf je hier in op onze wekelijkse nieuwsbrief.