Van 17 tot 26 februari liep de 42e editie van Anima, het internationaal animatiefilmfestival van Brussel. Chantal Moens dook in het sfeervolle festival onder om zich te laven aan een brede waaier animatiefilms voor jong en oud.
Anima, dat begin jaren 1980 startte als het “Internationaal Animatiefilmfestival van Brussel”, is in de loop der jaren uitgegroeid tot een publieksfenomeen. Elk jaar rond carnaval troept een trouwe menigte in en rond Flagey samen om haar onvoorwaardelijke liefde aan de animatiefilm te botvieren.
Weinig festivals kennen zo’n verscheiden publiek als Anima. Je vindt er de habitué’s die sinds het prille begin present tekenen, maar daarnaast ook heel veel studenten, professionals en uiteraard een enorme bende joelende kinderen en hun sussende (groot)ouders. Er heerst een bruisende, soms wat chaotische sfeer die je nergens anders vindt. Er is slechts één regel en die geldt voor iedereen: hier mag niemand zich au sérieux nemen. Dat is voor de Brusselse ketjes écht geen probleem.
Ook in de programmatie heerst die vrolijke verscheidenheid: naast ernstige of net luchtige langspeelfilms stond er een hele resem kortfilms, een Focus op Spanje en nieuwigheden als de Queer Stories op het programma. Hierbij enkele hoogvliegers.
‘Knor’ van Mascha Halberstad
Een heerlijk gezellig, wat oubollig ogend spektakel voor jong en oud. De poppetjes zijn super aaibaar, het verhaal en de dialogen (met perfecte Vlaamse én Nederlandse stemmencast) om van te snoepen, de decors meer dan levensecht. Een salvo van grappen en grollen zullen de kleinsten doen knorren van het lachen. Het ligt er allemaal wat vingerdik op maar dat deert niet. Iedereen houdt van dit ondeugend biggetje: Knor kaapte verleden jaar nog de hoofdprijs weg op de Gouden Kalf-uitreiking in Nederland én de Publieksprijs op Film Fest Gent. Op Anima ging Knor zomaar aan de haal met zowel de Kinderjury- als de Publieksprijs. Een voltreffer!
‘Yuku en de Himalayabloem’ van Arnaud Demuynck en Rémi Durin
Yuku is een jonge, rebelse muis die de wijde wereld intrekt om op zoek te gaan naar een magische bloem met bovennatuurlijke krachten. In deze overwegend Belgische animatiefilm komen heel wat nare gevoelens aan bod waar jonge kinderen het vaak moeilijk mee hebben: angst voor het onbekende, verlies van een dierbare, confrontatie met gevaar… Deze harde thema’s worden niettemin op een toegankelijke, poëtische en vooral speelse manier behandeld. Een hulde aan de kracht van de verbeelding, ondersteund door een sprankelende muziekscore.
‘Nayola’ van José Miguel Ribeiro
Nayola had dit jaar de eer om het Anima-festival te mogen aftrappen. Een prima keuze, ook al schuwt de Portugese filmmaker José Miguel Ribeiro de controverse rond de zware koloniale erfenis van zijn moederland in het door burgeroorlogen geteisterd Angola niet. Ribiero tekent met zijn indrukwekkende 2D-animatie en met een hart voor de Afrikaanse mythes en tradities het bikkelhard portret van drie generaties vrouwen bij wie de jarenlange oorlog diepe littekens naliet. Een verbluffende kijkervaring en een mooi eerbetoon aan de slachtoffers.
‘Aurora’s sunrise’ van Inna Sahakyan
Ook in Aurora’s Sunrise worden de zware oorlogstrauma’s uit het verleden niet geschuwd. De Armeense cineaste Inna Sahakyan haalt na meer dan 100 jaar de jeugdherinneringen van een genocide-overlevende van onder het stof. Met afwisselend oud archiefmateriaal, interviews en gereconstrueerde animatiebeelden vertelt ze het waargebeurde verhaal van Aurora Mardiganian. Dit 14-jarig meisje van goede familie ontsnapte als bij wonder aan de massale slachtpartijen van haar volk en ondernam een onwaarschijnlijke odyssee die haar tenslotte tot in de hoogste regionen van Hollywood zou brengen. Dank zij haar heldenmoed kreeg zij als bijnaam The Armenian Joan of Arc. Een pareltje van docu-animatiefilmkunst.
‘No dog or Italians allowed’ van Alain Ughetto
Ughetto vertelt met een lach en een traan de bewogen geschiedenis van zijn Italiaanse familie die in de vorige eeuw uit het Piëmontees bergdorpje Ughettera (waar de filmmaker zijn naam aan dankt) vertrok om zich in Frankrijk te vestigen. Het waren bijzonder zware tijden voor de kroostrijke boerenfamilie waar leven en dood nauw met elkaar waren verbonden. In deze hartverwarmende stopmotionfilm reconstrueert Ughetto met veel respect en milde humor de onafgelaten zoektocht van zijn immer optimistische grootouders Luigi en Cesira naar een beter bestaan. En zoals het een goede Italiaan betaamt, is de allesoverheersende amore de rode draad in dit poëtisch relaas.
De 42e editie van Anima ging van 17 tot 26 februari door. Hier meer info.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.