Netflix lanceerde onlangs de ‘play something’-knop. Een knop die de kijker, dobberend in een poel van films, alle keuzestress ontneemt. Goedbedoeld, zo kun je denken. Maar wie niet weet wat hij wil, weet ook niet wat hij mist.
Soms weet je het gewoon echt niet. Dan bedoelen we niet het antwoord op de grote levensvragen, maar wat te bekijken op Netflix. Gelukkig heeft het streamingplatform daar iets op bedacht: een ‘play something’-knop. Deze knop, die je in de tv-app vindt onder je profielnaam (‘iets afspelen’ als Nederlands als taal ingesteld staat), doet precies wat ze belooft, namelijk zomaar wat afspelen. Dat kan een slappe komedie zijn, maar ook dat wilde avontuur met Leonardo DiCaprio, gefilmd in bosrijk, Canadees gebied. Beregoed, zo schreef destijds meer dan een recensent.
‘The revenant’ heet die film. Maar doet de titel er nog wel toe? Als het niet uitmaakt welke film je kijkt, dan al helemaal niet hoe die heet. Dan kon die kerel met zijn baard net zo goed Zach Galifianakis zijn. Wie? Geen idee.
Liever veel (minder)
Het verrast niet eens dat Netflix met zo’n knop komt. Het is dan misschien de oplossing op een bloedernstig (luxe)probleem als keuzestress, de ironie wil dat Netflix die zelf heeft gecreëerd. Uitgebreider kan een catalogus haast niet zijn (of die schijn wordt gewekt). Minstens zoveel is het de willekeur aan titels die verwarring zaait. Ontreddering, zo je wil. Waar te beginnen, wat te kijken? Help!
Uit het aanbod spreken geen duidelijke keuzes of accenten. Ook dat draagt bij tot het niet weten wat op te vragen. Elke afzonderlijke film hoeft niet zo nodig de rijkheid van het aanbod te vergroten. Zolang je maar genoeg handen en vingers tekort komt om alle films te kunnen tellen.
De kijker die niet weet wat hij wil kijken, weet ook niet wat hij mist.
Wie daar vrede mee heeft, is als abonnee een geschenk voor het platform. Want diegene die niet weet wat hij wil kijken, weet ook niet wat hij mist. Het geeft Netflix immers een enorme vrijheid om haar aanbod samen te stellen. Het hoeft niet zo nodig aan specifieke verwachtingen te voldoen. De kijker met kwantiteit omverblazen doet de truc.
Karig maar keurig
Dat het anders kan, bewijst een platform als Mubi. Dit cinefiele broertje heeft een aanbod van maar dertig titels. Behoorlijk karig, denk je. Maar elke dag verdwijnt de oudste titel en komt er een nieuwe titel bij. Zo blijft elke film dus dertig dagen beschikbaar terwijl het aanbod toch voortdurend verandert. Wie alles gezien wil krijgen, moet nog steeds flink zijn best doen.
Bovendien laat Mubi haar abonnees graag nieuwe films ontdekken. Films die soms jaren oud zijn maar inmiddels compleet vergeten, of die simpelweg nooit de liefde hebben gekregen die ze verdienen. Je horizon verruimen, de grenzen van je smaakpalet opzoeken. Wie houdt er tenslotte niet van om verrast te worden?
Wie houdt er niet van om verrast te worden? De Netflix-abonnee.
Wel, de Netflix-abonnee dus, zo gelooft toch het platform. Klikken op de ‘play something’-knop betekent louter dat zij namens jou kiezen. Niet dat je iets te zien krijgt wat je zelf nooit had gekozen. Netflix pikt er immers een titel uit op basis van de voorkeuren die je kijkgeschiedenis weerspiegelt. Wie enkel tienerkomedies kijkt, zal die wellicht ook nu op zijn bord krijgen. Klanttevredenheid: check!
Blikverruimend
Op die manier doet het de rijkheid tekort die het wel degelijk te bieden heeft. Zo vind je er de nieuwste Tarantino, maar ook een Camille Claudel uit 1989, de Franse kostuumfilm met Gérard Depardieu en Isabelle Adjani, die haar kanshebber maakte voor een Oscar. Of A sun, een Taiwanese parel vol familiaal leed, toevallig ontdekt door een recensent en vervolgens alom bewierookt. Wie Out of Africa of Basic instinct wil (her)ontdekken, kan dat ook.
De knop staat haaks op wat heel wat filmmakers hopen te bereiken, namelijk het mens- en wereldbeeld van de kijker verruimen.
Met een mondje Frans kom je nog verder. Binnen klikbereik – maar dus zonder ondertitels – duiken dan Alphaville op, de Gouden Beer-winnaar van Jean-Luc Godard uit 1965. En diens Pierrot le fou, die datzelfde jaar uitkwam, met Jean-Paul Belmondo en Anna Karina. Maar ook de Brigitte Bardot-klassieker Le mépris.
De knop staat haaks op wat heel wat filmmakers hopen te bereiken, namelijk het mens- en wereldbeeld van de kijker verruimen. Hem iets laten zien of ervaren wat hij niet kent. Netflix speelt liever op veilig. Ook met die nieuwe optie dus. Het kon net zo goed de ‘more of the same’-knop heten.
Illustratie: Studio Knets
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.
Commentaires