Alles heeft een keerzijde. Dat geldt ook voor een periode waarin bioscopen verplicht op slot moesten en de releasedatum van films almaar werd uitgesteld. Die keerzijde viel te bemerken in Cannes, en herhaalt zich wellicht binnen drie maanden in Venetië. Je hoeft er niet eens voor ter plekke te zijn.
Het bleef misschien wat onderbelicht, maar ook Claire Denis mocht de afgelopen week in Cannes met Stars at noon haar nieuwe film voorstellen. Dat is best opmerkelijk. Niet omdat de Franse cineaste, bekend van auteurscinema als Beau travail en High life, het voorrecht niet zou verdienen om films te maken of voor te stellen op z’n prestigieuze plek – integendeel. Wel omdat Denis’ vorige film dateert van – jeetje! – februari. Toen ging op het filmfestival van Berlijn met Avec amour et acharnement haar driehoeksaffaire met Juliette Binoche in première.
Is Denis de hardwerkendste regisseuse van het westelijk halfrond? Het heeft natuurlijk alles te maken met wat zich de afgelopen twee jaar heeft afgespeeld. Door de pandemie gingen de bioscopen op slot en bleven nieuwe films onuitgebracht op de plank liggen. Filmmakers die op het punt stonden te draaien, konden lange tijd evenmin aan de slag gaan.
Is Claire Denis de hardwerkendste regisseuse van het westelijk halfrond? Het heeft natuurlijk alles te maken met wat zich de afgelopen twee jaar heeft afgespeeld.
Links en rechts zal een maker die tijd wel verkwanseld hebben aan een nieuwe hobby, maar de meesten deden wat ze altijd doen. Al was het nu in een andere volgorde. In plaats van de promotours en deelname aan filmfestivals af te wachten – voorafgaand aan de release van een film – gingen deze makers alvast met een nieuw project van start. Zeker zij die zelf hun scenario’s schrijven, wisten zich door niets of niemand tegengehouden. Het verklaart waarom nieuw werk van een aantal cineasten elkaar nu zo kort opvolgt.
Claire Denis is immers niet de enige. Neem nu Paul Schrader, de scenarist van Taxi driver, die met First reformed enkele jaren terug nog hoge ogen gooide. Hij stelde vorige jaar in Venetië nog The card counter voor, een indringende karakterstudie met Oscar Isaac. Het verhaal van een getroebleerde ex-militair die casino’s afschuimt met het doel een rekening te vereffenen, kwam begin dit jaar in de zalen. Intussen is de Amerikaan met Master gardener, over een tuinman die uit balans wordt gebracht (Joel Edgerton en Sigourney Weaver spelen de hoofdrollen), alweer een nieuwe film aan het finaliseren. Wie kan uitsluiten dat hij dit jaar opnieuw op de rode loper van het Lido zal aantreden?
In plaats van de promotours en filmfestivals af te wachten, die de release van een film voorafgaan, gingen makers nu alvast met een nieuw project van start.
Of wat te zeggen van de arbeidsethos van Mia Hansen-Løve? Een jaar geleden was de Franse cineaste van arthouseparels als L’avenir en Un amour de jeunesse nog genomineerd voor de Gouden Palm met Bergman Island. De film maakte dan sterk uiteenlopende reacties los, maar op diezelfde plek stelde ze nu in een nevenselectie Un beau matin voor. Léa Seydoux speelt een vrouw die een oude bekende tegenkomt wanneer ze op zoek is naar een verzorgingstehuis voor haar aftakelende vader.
Ook Quentin Dupieux is niet te stoppen. Vorige zomer kwam van de maffe vogel achter Mr. Oizo met vertraging nog Mandibules in de zalen, een compleet geflipte trip waarin een rol was weggelegd voor zowel Roméo Elvis als een reuzenvlieg. Begin dit jaar stelde Dupieux in Berlijn, net als Claire Denis dus, met het komische Incroyable mais vrai een nieuwe film voor. En in Cannes ging van de man nu Fumer fait tousser in première. Wat een verschroeiend tempo. Wie doet het die Fransen achterna?
Al zeker niet James Cameron. De filmmaker van Titanic belooft al jaren met een vervolg te zullen komen op Avatar, zijn revolutionaire blockbuster uit 2009. In december zou het na acht jaar uitstellen eindelijk zover zijn. Cameron kondigde meteen een derde, vierde én vijfde Avatar-film aan. Telkens met twee jaar tussen zouden we die de komende jaren mogen verwachten.
Ambitieus van Cameron, zeker voor producties van die omvang. De Fransen halen er ongetwijfeld de schouders bij op.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.