top of page

In ‘His house’ schuilt de echte horror in de mens

Jamie Apers

Bijgewerkt op: 16 dec 2021

Voor het horrorverhaal in His house is filmmaker Remi Weekes niet ver gaan zoeken. Het zijn de geesten van onze trauma’s die ons blijven achtervolgen. Ze schuilen in de muren die ons horen te beschermen, ze knagen onderhuids en breken ons tot op het bot.


Benedict Cumberbatch als Phil Burbank in 'The power of the dog' (©Kirsty Griffin/Netflix)
Rial, Nyagak en Bol op de vlucht.

In de eerste minuten van His house vaar je mee op golven van beelden die een plaats verdienen in het avondjournaal. Waar het nieuws stopt bij de redding van opeengestapelde vluchtelingen in een rubber bootje, pikt deze film het leven na overleven weer op. Nog nooit zag je trauma en horror zo overtuigend hand in hand gaan.


His house is niet het soort horror waarin een kind gespaard wordt. Oorlog is ook niet van dat soort horror.

Filmmaker en scenarist Remi Weekes vertelt het verhaal − bedacht door Felicity Evans en Toby Venables − over Bol en Rial die samen met hun ‘dochter’ Nyagak het oorlogsgebied in Zuid-Soedan weten te ontvluchten. Het lot van het meisje wordt onderweg naar Engeland bezegeld op de bodem van de oceaan. Dit is niet het soort horror waarin een kind gespaard wordt. Oorlog is ook niet van dat soort horror, helaas.


Eens aangekomen in Engeland ondergaat het koppel de asielprocedure. In afwachting van het proces krijgen ze van de Britse overheid een sociale huurwoning toegekend waarin ze een nieuw leven proberen op te bouwen. Het is moeilijk aanpassen, bovendien verbergt er zich iets duisters in het huis.



Een mix & match van spookverhalen


'Eindelijk een film over een spookhuis met een goede reden waarom de bewoners niet zomaar verhuizen', staat er als commentaar onder de trailer op YouTube.


His House vinkt inderdaad enkele vakjes af van het klassieke spookhuisverhaal: een huis dat aan vernieuwing toe is, check. Een koppel dat aan relatietherapie toe is, check. Bewoners die niet kunnen vertrekken (ditmaal met een goede reden), ja ook dat. Maar Remi Weekes vond het vooral spannend om ideeën van Soedanese spookverhalen te mengen met westerse spookhuisconcepten. Een mix die ondanks de wervelende cultuurclash, ook een match is. Dat de spookverhalen in fel contrast staan met de realistische personages is te danken aan de diepgaande vertolkingen van Sope Disiru (Bol) en Wunmi Mosaku (Rial).


Een gruwelijke gebeurtenis verbindt het koppel, maar zorgt simultaan ook voor polarisatie. Bol probeert er alles aan te doen om bij zijn nieuwe omgeving te horen, terwijl Rial tracht vast te houden aan haar Dinka-erfgoed. De hoofdrolspelers etaleren deze dreigende emoties vanuit hun kern. Een vorm van improvisatie die wordt beloond. Aangrijpend acteerwerk en fabuleuze visuals spoken buiten het scherm door je hoofd. His house haalt een artistiek niveau dat zelden te zien is in horrorfilms.


De geesten van zijn trauma's achtervolgen Bol in 'His house'.
De geesten van zijn trauma's achtervolgen Bol in 'His house'.

One of the good ones


Remi Weekes houdt ervan als horrorfilms sociale kwesties aanpakken. Reden genoeg om de manier waarop vluchtelingen ontvangen worden grondig te onderzoeken. Het huis in de film zou effectief een huis kunnen zijn waarin vluchtelingen terechtkomen. Met dat verschil dat er meer mensen in de buurt zouden wonen. Er is dus wel ingespeeld op het gevoel van isolatie.


Het politieke debat in His house wordt niet buitenaf gevoerd. De film toont zich vanuit het perspectief van de hoofdpersonages. Vandaar dat de autochtone nevenfiguren op sommige momenten nuances missen. ‘Be one of the good ones’, hint maatschappelijk werker Mark. Welgemeend advies? Het zegt meer iets over de noodzaak voor vluchtelingen om door de samenleving of de overheid te worden geaccepteerd.



'Zijn' huis


His house, letterlijk vertaald ‘Zijn huis’, blijft een mysterieuze titel, ook na het bekijken van de film. ‘Zijn’ zou kunnen verwijzen naar de staat die met ijzeren hand regeert. Maar buiten het grote geheel van het verhaal van de vluchtelingen, gebeurt er nog heel wat. Er is de spanning tussen het koppel. Bol identificeert zich krampachtig met het huis. Er zijn de geesten uit het verleden en er is een belangrijke rol weggelegd voor de apeth, een nachtheks gebaseerd op een verhaal uit de Dinka-folklore. De apeth schuilt in het huis en wil niet vertrekken voordat er offers worden gebracht. Zijn rol draagt bij aan de terreur van de film en versterkt de onderliggende boodschap.


Aangrijpend acteerwerk en fabuleuze visuals spoken buiten het scherm door je hoofd.

Elk hoofdstuk in His house dekt de complexiteit van een gevoelig onderwerp. ‘Survivor's guilt’, xenofobie en PTSD worden stilistisch in beeld gebracht. Zoals de scène waarin Rial verdwaalt tussen de labyrintische straten van de stad (een knipoog naar The shining) of in de hartverscheurende scène waarin Bol meezingt met voetbalfans. Prikkelend of ontroerend, elke kans wordt aangegrepen om een ongebruikelijke situatie te benadrukken. De special effects zijn beperkt gebleven. Weekes hecht duidelijk belang aan het proces van fysiek iets te maken. De aanwezigheid van de demonen op de set waren belangrijk voor de opbouw van de spanning op het scherm. Hij heeft de film zo eigen gemaakt, dat hij je verwelkomt in ‘zijn’ huis.



Wat zou jij ervoor overhebben?


His house katapulteert op poëtische wijze twee mensen van de ene naar de andere hel. Ze zitten gevangen tussen de nachtmerrie die ze achterlieten en de nachtmerrie die gecreëerd wordt door de regering die hen opvangt. In het duister van de oceaan wordt er gevist naar het antwoord op de vraag, ‘wat zou jij ervoor over hebben om je veilig te voelen?' Als kijker ontsnap je niet aan die zelfreflectie. Maar de personages in His house brengen ook een betoverende boodschap van veerkracht, hoop en compassie. Voor je medemens en voor jezelf.


'His house' bekijk je op Netflix.


 

Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.


bottom of page