Het IJslands-Deense Godland is onmiskenbaar een visueel pareltje, maar achter de prachtige beelden schuilt weinig diepgang.
Godland volgt Lucas (Elliott Crosset Hove), een jonge Deense priester die door de religieuze notabelen van zijn land naar een desolate uithoek van het 19de-eeuwse IJsland wordt gestuurd. Daar moet hij een kerk bouwen en er zo het geloof verspreiden. God is immers overal, maar dat kunnen ze ginds niet weten als niemand het hen komt vertellen. Op zijn wekenlange helletocht door de genadeloze inlandse natuur neemt Lucas foto’s van de lokale bevolking. Volgens een pancarte die de film opent zijn het de eerste foto’s die ooit op de Zuidkust van IJsland zijn genomen. Een verzinsel van regisseur Hlynur Pálmason weliswaar, maar wel een leuke premisse om een verhaal rond te breien.
Op visueel vlak is Godland dan ook een kunststukje om te koesteren. In navolging van de foto’s die Lucas maakt, herbergt ieder shot een pareltje van een Polaroid, eentje van het soort waar zelfs de betere influencer alleen maar van kan dromen. Pálmasons stijl bevat invloeden van Scandinavische cineasten als Jan Troell en Ingmar Bergman, met een vleugje Wes Anderson erover.
Een erg dun haakje
Jammer genoeg slaagt de overvloedige schoonheid aan beelden er niet in om de oppervlakkige inhoud te camoufleren. Terwijl Lucas stilaan zijn geloof dreigt te verliezen, ontpoppen zijn reisgezellen zich tot uitgerokken karikaturen. Met name de robuuste Ragnar (Ingvar Sigurdsson) zorgt met een vage anekdote over kreunende palingen toch eerder voor verwarring dan voor diepgang. De rest van het gezelschap geniet dan weer meer van de ijzige stiltes dan van een goed gesprek. Niet moeilijk dat zelfs een toegewijde priester het bestaan van zijn God in twijfel begint te trekken.
Pálmasons stijl bevat invloeden van Scandinavische cineasten als Jan Troell en Ingmar Bergman, met een vleugje Wes Anderson erover.
Ongeveer halverwege de film bekruipt je het gevoel dat Lucas niet de enige is wiens geduld stevig op de proef gesteld wordt. Een kolkende lavamassa die aan anderhalve kilometer per uur een dor grasveld opslokt en een stel laaghangende wolken die langzaam maar zeker een met mos beklede rotspartij bevangen geven het tempo aan. Wanneer een local aan Lucas vraagt waarom hij niet gewoon met de boot tot aan de eindbestemming gevaren is, luidt de repliek ‘dat hij het land wilde leren kennen’. Het is een wel erg dun haakje om een film van tweeënhalf uur aan te hangen.
De unieke visuele stijl ten spijt, die onder meer op het Filmfestival van Oostende in de prijzen viel, schort er te veel aan het scenario om een groot publiek te beroeren. Wat in essentie een film over de centrale rol van religie in de verhouding tussen mens, natuur en kolonisatie had kunnen zijn, blijft beperkt tot een weinigzeggend portret van een man die vurig hoopt dat zijn volgende werktrip hem naar de Costa del Sol brengt.
'Godland' is vanaf 22 maart 2023 in de Belgische zalen te zien. In Nederland verscheen de film al op 16 februari 2023.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.