Nicolas Cage kan alles. Een man neerzetten die wild is van een truffelzwijn? Het zal hem worst wezen of het publiek dat al te maf vindt. Maar Pig is niet de film die je verwacht. Debuterend regisseur Michael Sarnoski: ‘Natuurlijk had hij makkelijk de boel kunnen kapen en zeggen: “Ik ben Nicolas Cage en dit is mijn show”.’
In het Amerikaanse Portland leeft ene Rob (Nicolas Cage) teruggetrokken in de bossen. Met zijn rug naar de wereld en zijn blik op zijn varken gericht. Hij is een truffeljager, het dier is zijn gekoesterde partner. Maar dan wordt het gepignapt. De uitgelezen kans voor Cage om grandioos door het lint te gaan, of dat zou je denken. Pig is bovenal een ingetogen karakterstudie. Gedwongen moet hij het bos uit, terug de wereld in. Hij krijgt hulp van het patsertje dat zijn dealer is, gespeeld door Hereditary-acteur Alex Wolff.
Pig is het regiedebuut van Michael Sarnoski. Als producent en monteur van de korte documentaire The testimony belandde hij in 2016 op de shortlist voor een Oscar. Een nominatie zat er niet in, maar hij kreeg wel een agent die deuren opende. Zo gebeurde het dat hij als beginnend filmmaker met zijn eerste scenario in de hand zomaar Nicolas Cage wist warm te krijgen.
Het verhaal van de film is zo bizar, dat het Nicolas Cage op het lijf geschreven is. Was het van meet af aan ook de bedoeling dat hij de hoofdrol zou spelen?
Michael Sarnoski: ‘Ik heb het niet geschreven met iemand in gedachten. Een van de producenten stelde voor om bij hem te polsen. Of hij zo’n film dan wilde doen, had ik nogal verbaasd gevraagd. Nic las het scenario en dat bleek helemaal het geval. Hij begreep wat ik wilde vertellen, wat voor een figuur Rob was - de man die hij zou spelen. Ook de toon van de film voelde hij meteen aan.’
Maar laat zo’n acteur, over wie toch wat verhalen de ronde doen, zich dan regisseren? Of doet hij toch vooral zijn ding?
‘Op de best mogelijke manier deed hij een beetje van beide. We hebben aan deze film amper twintig dagen gedraaid, wat bijzonder krap is. Maar Nic was buitengewoon goed voorbereid, professioneel en on point. Ik denk eerlijk gezegd niet dat er een scène is waarvan we meer dan twee takes hebben gedraaid, simpelweg omdat het er meteen op zat. He was nailing it.’
'Ik wou dat ik je een of ander geschift verhaal kon vertellen over Nic Cage. Iedereen verwacht dat.'
Met de nodige sterallures?
‘Nee, integendeel! Hij was waanzinnig respectvol. Je moet weten dat Pig mijn eerste langspeelfilm is. Nic had dus makkelijk de boel kunnen kapen en zeggen: "ik ben Nicolas Cage en dit is mijn show". Maar hij volgde de hiërarchie op de set, was heel makkelijk om mee samen te werken. Hij ziet het als zijn verantwoordelijkheid om alles te geven wat hij kan, om vooral ook mee zijn schouders te zetten onder wat we met z’n allen aan het doen zijn. Het ging bijna te makkelijk. Ik wou dat ik je een of ander geschift verhaal kon vertellen. Iedereen verwacht dat. Terwijl Nic vooral heel erg gefocust en professioneel was.’
Cage is zo’n broodspeler die voor het juiste bedrag simpelweg doet wat je hem maar vraagt, zo gaan de geruchten.
‘Dat is natuurlijk wat elk groot acteur doet, en zo ging het ook. Maar hij deed ook gewoon duizend keer meer dan dat. Wat een regisseur doet, is zeggen: hier heb je het scenario, dit is jouw rol. Acteurs zullen niet enkel doen wat je van hen vraagt. Maar ze zullen ook een manier zoeken om het menselijk en levensecht en ontroerend te maken. En dat is ook wat Nic deed.’
Waar haalde je trouwens dat maffe idee voor Pig vandaan?
‘Aanvankelijk was het simpelweg dat beeld van die oude man alleen met zijn truffelvarken in de bossen dat mij aansprak. En dan las ik in een boek over truffels een paragraaf die zei dat de truffeljager ’s nachts met een shotgun voor zijn deur zit om te voorkomen dat zijn truffelhonden en -varkens gestolen worden. Dat was dan ook wat zou gebeuren in Pig. Zo kwam ik tot een film noir cowboyavontuur: een legende keert terug naar de stad.’
Er zit ook een belangrijk element van rouw in het verhaal.
‘Als kind heb ik mijn vader verloren. Het was in mijn late twintigerjaren, toen ik dit scenario schreef en worstelde met een aantal zaken in mijn eigen leven, dat ik in de gaten kreeg wat op lange termijn de gevolgen van rouw kunnen zijn. Ik kon eindelijk inzien hoe het mij en mijn familie had gevormd tot wie we vandaag zijn. Hoe rouw en verdriet een invloed kan hebben op een wereldbeeld, werd zo een belangrijk deel van het verhaal.’
De film is een karakterstudie, niet het verhaal vol wraak en geweld dat je zou verwachten van een Nicolas Cage-film.
‘Mensen horen waar het om draait, stellen vast dat Nic Cage de hoofdrol heeft en denken: ‘Ohja, ik weet wat voor film het zal worden!’ Maar het blijkt toch een fijne verrassing. Ik was bang dat ze boos zouden zijn omdat er geen geweld in zit. Uiteindelijk zijn ze toch erg blij dat het helemaal niet John Wick with a pig is geworden.’
Het is vooral ook het verhaal van iemand die de maatschappij de rug heeft toegekeerd.
‘Er is iets onwaarschijnlijk aantrekkelijks aan het idee van zo’n man dat zich terugtrekt in de natuur. De wereld is hem te complex geworden, en hij wil er niets meer mee te maken hebben. Maar vooral was het ook een manier om te laten zien hoe geïsoleerd rouw en verdriet je kunnen doen voelen: alsof de wereld geen steek meer houdt en jij er niet thuishoort.’
Hij krijgt er haast iets heldhaftigs door.
‘Er zijn mensen die Rob zien als een messias. Hij lost al onze problemen op en alles wat hij zegt, is het juiste. (lacht) Wel, toch niet. Sommige dingen die hij gelooft, zouden tot veel emotionele problemen kunnen leiden. Het was vooral een manier om te laten zien hoe verschillend mensen omgaan met bepaalde emoties. Hoe ze zichzelf errond vormen, hoe wij anderen moeten waarderen voor hun kwetsbaarheid en de complexiteit van hun binnenwereld. Onze empathie blijft toch vaak erg oppervlakkig terwijl het de basis is voor meer betekenisvolle relaties.’
'Ik wilde met de film laten zien hoe geïsoleerd rouw en verdriet je kunnen doen voelen: alsof de wereld geen steek meer houdt en jij er niet thuishoort.’
De kijker leert Rob kennen als een man met wortels in het culinaire wereldje. Het verklaart ook zijn affectie met truffels. Sarnoski zelf is nooit een chef geweest, maar de liefde voor eten in het verhaal heeft wel een erg persoonlijke grondslag.
‘Toen mijn vader stierf, is mijn grootmoeder een tijdlang bij ons komen inwonen om voor de kinderen te zorgen. Ik ben half Italiaans, zij is dat de volle 100% en op de meest traditionele manier. Koken is voor haar een manier om liefde te tonen en controle te hebben. Maaltijden kregen iets sacraals, ze moesten het samenzijn versterken. Tegelijk gaven ze naar de buitenwereld toe het beeld van een familie die zonder gezinshoofd nog steeds was als alle andere gezinnen. Dat samen eten onderstreepte dat.’
Mens en maatschappij
Pig speelt zich af op dezelfde plek – namelijk Portland, Oregon – waar ook Debra Graniks Leave no trace en Kelly Reichards First cow werden gedraaid. Ook daarin staat telkens een gevecht tussen mens en maatschappij centraal. ‘Een groot deel van onze ploeg heeft ook meegewerkt aan First cow. Hun screening voor de cast en crew vond plaats het weekend voor wij zijn beginnen draaien’, legt Sarnoski uit. ‘Er is inderdaad iets met die plek, dat je ook terugvindt in die verhalen. Ik ben zelf van Wisconsin en ik stelde vast dat Portland net een enorm progressieve stad is, terwijl het er een kwartier verderop veel conservatiever aantoe gaat. Die spanningen zijn er voelbaar. Ik herken ze ook van mijn eigen thuis.’
De keuze om je al dan niet te conformeren, is deel van het verhaal. Zelf heb je niet de film willen maken die het publiek verwachtte.
‘Ik hoopte natuurlijk wel dat veel mensen ervan zouden houden. Het zou niet helemaal juist zijn om te zeggen dat ik louter gemaakt heb wat ik zelf wilde zien. Ik zie een film als een gesprek dat ik voer met het publiek. Ik noem het weleens het traagste gesprek ter wereld. Zeker wanneer er dan ook nog een pandemie aan de gang is.’ (lacht)
In de film zegt iemand over Rob dat hij ooit een naam was, maar dat hij nu niet meer bestaat. Ben je een succes of een nobody in de wereld van vandaag?
‘We hebben al snel die kijk op identiteit. Het is een idee dat we gecreëerd hebben. Maar ik denk niet dat het zo hoeft te zijn. Heel wat mensen leven ook op een manier die daar lak aan heeft.’
'Ik zie een film als een gesprek dat ik voer met het publiek. Ik noem het weleens het traagste gesprek ter wereld.'
Nicolas Cage bijvoorbeeld, die zich nog weinig lijkt aan te trekken van wat er over hem wordt gezegd.
‘Ik heb veel van hem opgestoken. Wat me bijvoorbeeld altijd zal bijblijven, is dat Nic zijn ervaring nooit gebruikt als een instrument. Hij liet me zien dat filmmaken een proces is waar je met een team aan werkt. Niemand op de set is groter of kleiner dan de ander. Dat was het mooiste aan de hele samenwerking met hem. We waren ons nooit aan het plooien naar zijn invallen.’
Was je toch niet een beetje teleurgesteld dat je nooit getuige bent geweest van die fameuze ‘Cage rage’?
(denkt na) ‘Niet echt. Het ding is: hij zal zich altijd 100% geven, welke rol hij ook speelt. In de stilte en somberte van een personage kan hij even sterk opgaan. Hij is geen man vol woede en gekte, maar net een acteur die bereid is om elke emotie te onderzoeken. En dat hele ding van die ‘Cage rage? Goh, dat is wat het is: niet meer dan een meme.’
'Pig' draait nu in de Belgische en Nederlandse bioscopen.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.