Een knorrige weduwnaar wiens leven op zijn kop wordt gezet door nieuwe buren? Frederik Backmans boek En man som heter Ove (2012) en de Zweedse verfilming uit 2015 toonden al dat velen klaar waren voor een brompot met een groot hart. Dankzij Tom Hanks en Finding neverland-regisseur Marc Foster kan nu de rest deze onuitstaanbare man omarmen.
A man called Otto vertelt het tragikomische verhaal van Otto Anderson (Tom Hanks). Hij is weduwnaar sinds zes maanden en altijd slechtgezind. Zijn levensdoel lijkt kritiek leveren, (ver)oordelen, zijn naaste minachten en klagen. Streng vasthouden aan regels en dagelijkse routine is voor hem de enige manier om de wereld te begrijpen. Als de Spaanstalige en temperamentvolle Marisol (Mariana Treviño) uit El Salvador met haar gezin het huis aan de overkant betrekt, davert zijn wereld plots op z’n grondvesten. Ze doen te pas (en vooral te onpas), op een sympathiek dwingende manier, beroep op hem.
Het enige wat Otto eigenlijk wil is bij zijn overleden vrouw Sonya (Rachel Keller) zijn. Hij bereidt zijn reis naar het hiernamaals minutieus voor maar al zijn pogingen worden steeds onverwacht verijdeld door Marisol of iemand anders. Uiteindelijk zit er niets anders op dan zich te verontschuldigen bij (de grafsteen van) zijn vrouw. Hij zegt haar dat hun hereniging nog niet voor onmiddellijk zal zijn omdat hij blijkbaar toch nog wat te doen heeft op deze aardbol. Er zijn nog heel wat buren die de hulp van brombeer Otto kunnen gebruiken. Langzaamaan laat hij zijn grote hart spreken.
Amerika vs. Zweden
Het boek van Frederick Backman lezen of de verfilming ervan zien is een andere ervaring. De ironie die van elke bladzijde druipt, is moeilijk in beelden om te zetten. Het is interessant om te zien wat een regisseur met een verhaal kan doen. Zowel de Zweedse als de Amerikaanse film legt zijn eigen accenten.
De Zweedse Ove is harder dan de Amerikaanse Otto, die door Tom Hanks een te hoog knuffelbeergehalte krijgt.
De Zweedse versie uit 2015 volgt vrij getrouw het boek. De context is dan ook dezelfde. De Zweedse Ove is harder, brommeriger en cynischer dan de Amerikaanse Otto, die door Tom Hanks een te hoog knuffelbeergehalte krijgt. De Zweedse humor is ook droger dan de Amerikaanse. Maar de versie van Finder neverland-regisseur Marc Foster houdt wel rekening met de realiteit van de VS. Zo is onder andere Otto’s nieuwe buurvrouw niet Perzisch maar Salvadoraans en zijn z’n beste vrienden niet blank maar zwart – al smaakt het af en toe wel Zweeds, als Otto semlor (Zweedse broodjes) gaat eten.
Te opgeboend
A man called Otto beperkt zich iets meer tot het anekdotische van het verhaal. De film is hierdoor minder ingewikkeld, maar mist hierdoor ook diepgang. Zo vertellen de flashbacks alleen over Sonya, de overleden vrouw van Otto, en niet over diens vader die aan de basis ligt van zijn onwankelbare trouw aan de Chevrolet. De breuk met zijn beste vriend, die Ford en Toyota verkiest, is dus eigenlijk niet zomaar een futiele discussie over een automerk maar iets dat zijn roots raakt.
Voor wie een traantje wil wegpinken is deze film een hartverwarmend tijdverdrijf.
Een ander element in de film is de kat en Otto’s verhouding tot het dier. Hij moet niet hebben van het beest en haalt het toch in huis. Backman wijdt er in zijn boek een aantal hoofdstukken aan en de Zweedse film verenigt de kat met Sonya’s passie voor literatuur. In de film leest ze Mikhail Boelgakovs De meester en Margharita. Een van de hoofdpersonages uit dat Sovjet-Russische boek is een kat. Forster neemt het boek ook over maar gaat er verder niet op in.
A man called Otto is dus een luchtige remake van En man som heter Ove. En zoals dat vaak gaat wordt er bij elke nieuwe versie een beetje van de glans van de eerdere versies weggewassen. Dat is hier ook het geval. Voor wie echter geen probleem heeft met voorspelbaarheid en een traantje wil wegpinken is deze film een aangenaam en hartverwarmend tijdverdrijf.
'A man called Otto' is vanaf 15 februari 2023 in de Belgische bioscopen te zien. In Nederland speelt de film vanaf 9 februari.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.