Vergeet die keuzestress. Humbug gidst je door het rijkgevulde programma van de 48e editie van Film Fest Gent. Dieter Vanden Bossche nam een vliegende start en bekeek al acht films uit het aanbod.
'La civil' (regie: Teodora Ana Mihai)
De Belgisch-Roemeense cineaste Teodora Ana Mihai maakte reeds furore met de aangrijpende documentairefilm Waiting for August. Zeven jaar later plant ze haar camera in het noorden van Mexico, waar het geweld welig tiert. Het op ware feiten gesteunde La Civil volgt het relaas van een gescheiden moeder, wiens tienerdochter ontvoerd wordt door een drugskartel. Wanneer ze bij de autoriteiten geen gehoor vindt, besluit de vrouw het heft in eigen handen te nemen.
Mihai verrichtte uitgebreide research voor haar tweede speelfilm, waaruit opnieuw haar belangstelling voor gezinnen in benarde levensomstandigheden spreekt. Ze dompelt ons onder in een vuile wereld van afpersing en bendeoorlogen, en toont een onversaagde vrouw die haar angst overwint en voor niets terugdeinst om de waarheid aan het licht te brengen.
'Ich bin dein Mensch' (regie: Maria Schrader)
Verdienstelijke romcom waarin een cynische antropologe (Maren Eggert) met tegenzin toestemt gedurende drie weken samen te leven met een humanoïde robot, die geprogrammeerd is om aan al haar noden te voldoen. De licht verteerbare film – gebaseerd op het gelijknamige kortverhaal van Emma Braslavsky – bevat een paar interessante bouwstenen en bewandelt geen al te voorspelbare paden, maar stijgt verder nergens uit boven de middelmaat.
'Bergman Island' (regie: Mia Hansen-Løve)
In het semi-autobiografische Bergman Island strijkt een koppel Amerikaanse filmmakers neer op het afgelegen eiland Fårö, de plek die Ingmar Bergman inspireerde bij de opnames van onder meer Persona en Skammen, en sinds zijn dood uitgroeide tot een pelgrimsoord.
Mia Hansen-Løve vult de leegtes van haar lamlendige film op met wat toeristische sightseeing, existentiële vraagstukken en gewauwel over Bergmans levenswijsheden. Als een donderslag bij heldere hemel, stelt de film-in-de-film subplot haar opeens wel in staat de juiste toon te vinden, maar tegen dan is het kalf al verdronken.
'Bad luck banging or loony porn' (regie: Radu Jude)
Radu Judes Gouden Beer-winnaar is een eigenzinnige kijk op zijn thuisland Roemenië. De regisseur van I Do Not Care If We Go Down in History as Barbarians doet dit in de vorm van een driedelige satire, die in ieder segment een andere stijl verkent.
Spilfiguur is een onderwijzeres uit Boekarest die zwaar onder vuur komt te liggen, maar zich niet zomaar gewonnen geeft. Wanneer niets verhullende beelden van de docente en haar echtgenoot (een filmpje van een stomende vrijpartij dat natuurlijk voor privé-doeleinden was bestemd) te grabbel worden gegooid op het internet, gaan de poppen aan het dansen.
Judes camera wijkt niet van de leerkracht haar zijde en illustreert hoe ze het hoofd probeert koel te houden, terwijl de roep om haar ontslag steeds luider klinkt.
'Un monde' (regie: Laura Windel)
De Brusselse Laura Windel focust op een zevenjarig meisje dat haar eerste stappen zet op de lagere school, en het niet kan verkroppen dat haar grotere broer het slachtoffer wordt van pestgedrag.
De even kwetsbare als prangende film wordt nagenoeg volledig verteld vanuit het standpunt van het kind, dat voor een dwingende keuze komt te staan. De camera blijft quasi voortdurend op dezelfde ooghoogte en alles wat niet binnen de directe omgeving van het meisje gebeurt, wordt bewust wazig in beeld gebracht.
De radicale, onopgesmukte stijl van de 36-jarige cineaste wordt hier en daar vergeleken met het sociaal realisme van de gebroeders Dardenne. Un monde, dat op het filmfestival van Cannes deel uitmaakte van de nevensectie Un Certain Regard en er bekroond werd met de FIPRESCI-prijs, openbaart een nieuw vaderlands natuurtalent dat getuigt van veel persoonlijkheid.
'Inexorable' (regie: Fabrice du Welz)
Na het overdonderende succes van zijn debuutroman, kampt Marcel (Benoît Poelvoorde) met een knoert van een writer’s block. Hij probeert zijn zinnen te verzetten en kruist het pad van een raadselachtig weesmeisje, dat het leven van Marcel en zijn gezin helemaal onderuit zal halen.
Onze landgenoot Fabrice du Welz heeft zijn liefde voor stevige genrecinema nooit onder stoelen of banken gestoken. De regisseur van het onthutsende Calvaire en het grillige modern sprookje Adoration kent nog altijd de knepen van het vak. Hij blijft trouw aan zijn idealen, maar misschien is de tijd rijp om eens uit een ander vaatje te tappen.
'Four seasons in a day' (regie: Annabel Verbeke)
Ongekunstelde documentaire waarin verschillende passagiers worden gevolgd die met een veerboot de grens tussen Noord en Zuid-Ierland oversteken. De Belgische filmmaakster Annabel Verbeke fungeert tijdens de korte overtocht als een onopvallende getuige en zoekt schoonheid in de kleine alledaagse dingen die haar omringen. Het traject en de gebeurtenissen ernaast vormen ook een soort punt van stilte en zelfreflectie, wat van deze bijzondere momentopname tevens een mooie levensbeschouwing maakt.
'Dealer' (regie: Jeroen Perceval)
De film duikt het ruige Antwerpse nachtleven in en vertelt het verhaal van een veertienjarige drugskoerier (nieuwkomer Sverre Rous) die omwille van zijn problematische gezinssituatie geplaatst werd in een opvangtehuis. Een succesvolle theateracteur die tot zijn vast cliënteel behoort (zelf ook bepaald geen onbeschreven blad of stichtend voorbeeld) wordt voor de kwajongen een soort vaderfiguur.
De strak afgemeten mise-en-scène en bijpassende kleurenfilters weten de eenzijdige film tot een zekere hoogte op te krikken, maar in de tweede helft verdrinkt het regiedebuut van Jeroen Perceval in een moeras van clichés en begint hij in herhaling te vallen.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.