De Britse actrice Andrea Riseborough is Leslie in een Oscargenomineerde vertolking. Zonder te oordelen toont To Leslie de tragiek van een alcoholverslaving.
Een alleenstaande, Texaanse moeder die de lotto wint. Dat is de premisse van Michael Morris’ lowbudgetfilm To Leslie. Met het geld wil Leslie (Andrea Riseborough, bekend van onder meer Birdman) haar leven en dat van haar zoon James (Owen Teague) een andere wending geven. Maar dat plan draait niet uit zoals gepland.
Ze hoert en tamboert, zuipt haar loterijgeld op én laat de dertienjarige James achter. Jaren later zit ze volledig aan de grond en probeert te overleven. Ten einde raad zoekt ze haar zoon terug op, maar de alcoholverslaving maakt dat de hereniging niet lang duurt. Ook in haar geboortestad wordt ze, om dezelfde reden, met de nek aangekeken. Totdat Sweeney (Marc Maron), de manager van een motel, zich over haar ontfermt. Het duurt enige tijd eer ze deze barmhartige Samaritaan naar waarde kan schatten, maar eens het zover is – de film is dan al een uur bezig –, komt er (te veel) vaart in haar parcours.
Hypocrisie
To Leslie is opgebouwd uit ellipsen: de hele puzzel wordt nooit gelegd. Een compilatie van foto’s geeft in het begin van de film een snel overzicht van Leslies jeugd – van haar kindertijd tot het moment waarop ze het grote lot wint. Ogenblikken later wordt ze dronken en scheldend op straat gezet omdat ze haar huur weer niet betaalde. Van wat er gebeurde tussen de lottowinst – en de goede voornemens die daarmee gepaard gingen – en de uitzetting geeft Morris slechts kleine, vage puzzelstukken mee.
Zo is het onduidelijk wie de mensen van haar gemeenschap precies zijn en welke rol ze in haar leven gespeeld hebben. Wel is het zo dat de pot de ketel verwijt dat hij zwart ziet. Haar ‘vrienden’ blijken een bende overjaarse hippies te zijn die ook best een stevige pint lusten. De meesten hebben niets van hun leven gemaakt. En haar doopgezinde moeder schittert in afwezigheid: dezelfde zonde die Leslie ten laste gelegd wordt.
Regisseur Michael Morris geeft slechts kleine, vage puzzelstukken mee, maar de puzzel zelf wordt nooit gelegd.
Toch is het verteltempo van de film niet altijd evenwichtig. Tijdens het eerste uur gaat alles verder bergaf voor Leslie, tot ze plotseling en zonder enige verdere verklaring het licht ziet. Ze gaat cold turkey en doorloopt in sneltreintempo alle etappes van het afkicken. De immer geduldige Sweeney helpt haar om de film tot een mooi en conventioneel happy end te brengen. Alle clichés van het genre worden gerespecteerd.
Redding
De kracht van To Leslie is de portrettering van de alcoholverslaafde Leslie. Riseborough is overtuigend in haar rol en draagt de film. Ze maakt de niet aflatende ‘craving’, de manipulatie en woedeaanvallen en zelfs het totale verlies van eigenwaarde en de zelfhaat voelbaar. De lichamelijke en emotionele pijn van het afkicken ook.
Voor die sterke vertolking sleepte ze een Oscarnominatie in de wacht, al is die in hoofdzaak te danken aan Morris’ felle campagne om de film onder de aandacht te brengen in zijn thuisland. Hoewel Amerika dol is op films over de redding van allerlei soorten verslaafden, haalde de film daar erg lage kijkcijfers. Morris’ zalvende boodschap had echter heel wat zielen kunnen beroeren. Met To Leslie poneert hij immers dat boosheid en negeren niet de juiste aanpak is om een verslaving te genezen. Alleen begrip, geduld en liefde kunnen dat.
‘To Leslie’ is vanaf 12 april 2023 in België te zien. In Nederland kwam de film op 9 maart 2023 in de bioscoop.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.