Moonfall, de nieuwe film van de Duitse blockbusterkoning Roland Emmerich (Independence Day), omvat alles wat je van een Emmerich-film mag verwachten. En voelt in plot en personages dunner dan de beryllium spiegel van de nieuwe James Webb-ruimtetelescoop.
Emmerich is de onverdroten master of disaster. Dat mag je gerust zonder korrel zout nemen, want in de meer dan dertig films die de Duitse regisseur op zijn palmares heeft staan, blaast hij een indrukwekkende reeks monumenten van de kaart: het Witte Huis, het Vaticaan en het Vrijheidsbeeld, om er maar enkele te noemen.
De box office liet hij ook menigmaal exploderen. Zijn succesvolle films wisten intussen meer dan 3 miljard dollar binnen te rijven. In zijn uppie wist hij het subgenre van de apocalyptische rampenfilms stevig te verankeren in Hollywood en naam te maken als regisseur. Niet enkel met vernielzuchtige blockbusters zoals Independence Day (1996) trouwens, maar ook met historische drama’s, denk maar aan de Mel Gibson-film The patriot (2000) of het avontuurlijke 10.000 BC (2008).
Wie zich verwacht aan een diepgaand scenario vol contemplatie, komt van een kale maanreis thuis.
Emmerich is bovendien creatief in de manieren waarop het telkens fout afloopt met de wereld, van buitenaardse ruimtesprinkhanen (Independence Day), een nucleaire salamander (Godzilla), tot een nieuwe ijstijd (The day after tomorrow) of een wereldwijde zondvloed (2012). Geen apocalyps is hem te gek.
Op ramkoers met alledaagse leven
Met zijn jongste exploot zoekt hij nu opnieuw de kosmos op. In Moonfall duwt zowaar een mysterieuze kracht de maan radicaal uit zijn baan rond de aarde en komt het hemellichaam op een ramkoers met ons alledaagse leventje.
Een cast onverschrokken helden wordt vervolgens opgetrommeld om de aarde te redden, en hier schuwt Emmerich de clichés niet. Een no-nonsense NASA-director (de immer ravissante Halle Berry), de astronaut die in ongenade is gevallen (Patrick Wilson), de wetenschapper die dubbelt als comic relief (John Bradly), de vervreemde zoon (Charlie Plummer) en de stugge generaal (Eme Ikwuakor). Klasbak Donald Sutherland wordt ook nog even afgestoft en zowaar opgevoerd in een minirolletje.
De bordkartonnen hoofdpersonages zetten meteen de toon. Wie zich verwacht aan een diepgaand scenario vol contemplatie, komt van een kale maanreis thuis. Moonfall laat zich in het beste geval lezen als een compilatiealbum van Emmerichs grootste hits. Race tegen de tijd? Check. Talloze monumenten vernield? Check. Motiverende speech met megafoon? Check. Nerd de ruimte inschieten om de planeet te redden? Double check!
Flinterdun
In pakweg Independence Day nam hij nog de tijd om personages uit te diepen, maar hier is dat amper het geval. Astronaut Brian Harper (Patrick Wilson) is gescheiden en schiet niet op met zijn zoon (Charlie Plummer) en diens nieuwe stiefvader (een rol van Michael Peña), miskend genie KC Houseman (John Bradly) heeft dan weer de nodige issues met zelfvertrouwen, en ga zo maar door. Het komt allemaal te lukraak aan bod om enige empathie te voelen voor deze personages.
Wie verder kijkt dan het scenario, dat zo op een bierviltje past, en geen wetenschapper is die staat op accuraatheid in films, die kan hier wel twee uur lang van genieten.
Helaas zijn niet alleen zij flinterdun. Ook de dialogen zijn zo ondermaats dat elk personage in reclameslogans lijkt te spreken: 'Wat is het plan? De maan redden, de aarde redden!' Het zijn dialogen dunner dan de beryllium spiegel van de nieuwe James Webb-ruimtetelescoop.
Halle Berry’s NASA-director Fowler gooit halverwege de film ook nog even een stok in het hoenderhok nadat ze de eerste camerabeelden ziet van een buitenaardse tentakel en declameert 'Het is artificiële intelligentie!' Meteen de parapluterm voor de boosdoener in dit rampenepos.
Accuraat? Ach!
Maar er is ook goed nieuws. Wie verder kijkt dan het scenario, dat zo op een bierviltje past (en maar beter geen wetenschapper is die staat op accuraatheid in films), die kan hier wel twee uur lang van genieten. Zoals in de meeste van Emmerichs films, zijn de echte helden hier de mannen en vrouwen die werken in het VFX-departement van productiemaatschappij Centropolis Entertainment.
De film kan prat gaan op indrukwekkende en haarscherpe beelden. Als je ooit van de baan wordt gemaaid door een gigantische vloedgolf waarop zich een schip bevindt en daarbij een gevoel van déjà vu ervaart, dan is het aan deze film te danken. Hou zeker ook de ogen open voor Emmerichs nieuwste vondst: de gravity wave.
Kortom, met je verstand op nul, een kruiwagen popcorn nabij en de Dolby-bassen in de oren, maakt het weinig uit dat het hemel-valt-op-je-hoofd-verhaal geen schokgolf door je lichaam stuurt.
'Moonfall' speelt vanaf 23 maart 2022 in de Belgische zalen, vanaf 24 maart 2022 is de film in Nederland te zien.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.