top of page

In ‘Mon crime’ is MeToo niet meer dan een buzzword

Bijgewerkt op: 30 mrt. 2023

Met veel plezier en flair stoft François Ozon in Mon crime het genre van de screwball komedie af, maar onder alle glitz en glamour schuilt weinig diepgang.


Mon crime, François Ozon
Beeld uit 'Mon crime'.

François Ozon heeft een weinig subtiele voorliefde voor de grote thema’s des levens. Nadat hij de afgelopen jaren onderwerpen als euthanasie (Tout s’est bien passé) en jonge queer liefde (Eté 85) aankaartte, mengt hij zich met zijn 22ste langspeelfilm in het MeToo-debat. Mon crime, gebaseerd op een gelijknamig Frans theaterstuk uit de jaren 1930, vertelt het verhaal van Madeleine, een jonge actrice die aangerand wordt door een succesvolle producer en vervolgens ervan beschuldigd wordt hem te hebben vermoord. Hoewel ze niet de moordenaar is, besluit Madeleine schuldig te pleiten en hoopt ze met de hulp van haar beste vriendin en advocate Pauline te bewijzen dat ze uit zelfverdediging handelde. Door deze leugen belandt Madeleine in een leven vol glamour en succes, en zien vrouwen haar als een feministisch rolmodel.


Treffend portretteert Ozon het justitiesysteem en al zijn spelers als één groot toneelstuk – het is geen toeval dat de komedie start met rode fluwelen theatergordijnen en eindigt met Madeleine die gelauwerd wordt in het theater. Zo werpt hij de vraag op wie profiteert van misdaad en wat door de beugel kan in de naam van rechtvaardigheid. Of zoals de rechter in de film meent: 'It is not about being just but doing justice’.



Screwball


Door sluwe vrouwen die mentale spelletjes spelen met hun mannelijke tegenhangers en geestige dialogen centraal te stellen, brengt Ozon een geslaagde hommage aan de Amerikaanse screwball-komedies van Billy Wilder tot Frank Capra. Het originele theaterstuk, waarop de regisseur zich baseerde, inspireerde namelijk twee zo’n komedies uit de jaren 1930 en 1940. In tegenstelling tot typische screwball-komedies, zoals Capra’s It happened one night waarin de liefdesperikelen van een pril koppel centraal staan, verbreedt Mon Crime de scope van het conflict tot de psychologische strijd tussen vrouwen en mannen, tussen zusterschap en het patriarchaat.


Met Mon crime werpt Ozon de vraag op wie profiteert van misdaad en wat door de beugel kan in de naam van rechtvaardigheid.

Ook voor de sets, muziek en kostuums liet Ozon zich inspireren door het Parijs ten tijde van de Grote Depressie – de periode waarin het genre boomde. De theatrale performances en snelle, gevatte dialogen maken de hommage aan het genre compleet. Net als in klassieke screwballs vallen de personages nooit stil en staat het spelplezier op hun gezicht te lezen. Isabelle Huppert in het bijzonder geeft een vermakelijke diva-performance als de verwaande actrice Odette Chaumette.


De film bevat meer plottwists dan je initieel zou verwachten van een komedie, waardoor Mon Crime niet verveelt, maar je op het einde toch wat op je honger blijft zitten. Na de reeks escalerende situaties waarin Madeleine en Pauline belanden, voelt de ontknoping wat leeg aan.


Lichtzinnig


In een interview met Cineuropa stelt Ozon dat Mon crime, na 8 femmes en Potiche, zijn derde film is over ‘de vrouwelijke toestand’, en dat hij ditmaal iets kwijt wil over hedendaags feminisme en de MeToo-beweging. Hoewel het hoofdpersonage in het originele theaterstuk en de twee Amerikaanse adaptaties een schrijfster is, vervangt Ozon haar in zijn adaptatie door een jonge actrice. De theatrale rechtszaalscènes waarin Madeleine en Pauline zich verdedigen tegen de mannelijke aanklager en juryleden doen daardoor denken aan de absurde toestanden rond de rechtszaak tussen Johnny Depp en Amber Heard, een zaak die op de voet werd gevolgd met livestreams en talloze artikels, waarin de ernstige problematiek rond huishoudelijk geweld gereduceerd werd tot memes en tiktok soundbites en echte mensen tot personages in een theaterstuk.


Door een opvallend gebrek aan satire lijkt MeToo dienst te doen als een buzzwoord, dat de film een moderne twist moet geven.

De tegenstelling tussen het soap-karakter van Mon crime en de ernst van zulke rechtszaken creëert ruimte voor satire, maar Ozon speelt op safe en besluit de corruptie van alle spelers in de zaak bloot te leggen in de plaats van stil te staan bij de implicaties van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Dat een lichtzinnige adaptatie van een theaterstuk uit de jaren 1930 niet meteen tot ongelooflijke inzichten over feminisme leidt, is geen misdaad natuurlijk. Maar Ozon is in zijn andere films niet vies van satire, waardoor MeToo hier meer lijkt te dienen als een buzzwoord om de film een moderne twist te geven. Wie grote thema’s kiest, moet hun gewicht kunnen en durven dragen.



'Mon crime' is vanaf 15 maart 2023 in de bioscopen te zien. In Nederland verschijnt Ozons film op 16 maart 2023.

 

Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.


bottom of page