Emily is al bij al een vrij conventionele biopic over de mysterieuste telg van de Brontë-familie. Al probeert Frances O’Connor haar regiedebuut over de auteur van Wuthering Heights wel te onderscheiden van klassieke kostuumdrama’s door enkele gedurfde uitstapjes te maken.
Wuthering Heights (1847) is een van de grootste werken uit de Engelse literatuur. Het werd geschreven door Emily Brontë, de op een na jongste zus uit de beroemde familie Brontë uit Yorkshire — haar zus Charlotte schreef Jane Eyre, nog een roman die gebeiteld zit in de literatuurgeschiedenis. Er is weinig bekend over de jonge Emily, die op 27-jarige leeftijd haar meesterwerk schreef en op dertigjarige leeftijd overleed aan tuberculose. Ook op het witte doek sprak Wuthering Heights tot de verbeelding: het werd maar liefst vijftien keer verfilmd. Nu is het de beurt aan haar levensverhaal in Emily, het regiedebuut van Francis O’Connor, die als actrice te zien is in Mansfield Park en A.I. Artificial Intelligence.
Emily (Emma Mackey) is ‘de zonderling’ uit de in Yorkshire wonende familie Brontë. Ze zoekt zichzelf en wantrouwt de burgerij, sociale conventies en de kerkgemeenschap van haar vader. Haar verslaafde broer (Fionn Whitehead) moedigt haar aan om kritisch te denken, voor zichzelf op te komen en te schrijven. Maar pas als ze de onmogelijkheid van de liefde ervaart — en de vele vaak vroegtijdige verliezen die vanzelfsprekend waren in die tijd — vindt ze de inspiratie om haar tijdloze debuut te schrijven.
Keurslijf
De keuze voor Emma Mackey, de Frans-Engelse revelatie uit Netflixserie Sex education, als Emily en het zwierige roze font op de filmposter suggereren vaag dat het verhaal een update kreeg voor Gen Z. Maar afgezien van een paar ogenschijnlijk gedurfde uitstapjes — een anachronistische tatoeage, de suggestie van orale seks — blijft Emily toch een vrij traditionele biopic die zich slechts af en toe weet te onderscheiden van andere kostuumdrama’s. Dat heeft ook te maken met de soms ronduit kitscherige score van Abel Korzeniowski. Hierdoor flirt Emily regelmatig met enkele Victoriaanse clichés. Op zich hoeft dat niet erg te zijn: een film als Bright star (Jane Campion) is transcendent door juist de elementen van een klassiek kostuumdrama te accentueren en op die manier de film op te tillen. Maar het Emily van O’Connor lijkt niet echt een keuze te willen maken tussen gebruikelijk en gewaagd.
Het Emily van O’Connor lijkt niet echt een keuze te willen maken tussen gebruikelijk en gewaagd.
Opvallend is ook de scène tegen het einde waarin het publiek met Emily het eerste exemplaar van haar boek te zien krijgt. Het is onder de naam Emily Brontë gepubliceerd. In werkelijkheid bracht Brontë het boek onder het pseudoniem Ellis Bell uit, een naam die zowel aan mannen als vrouwen werd gegeven in die tijd, om het een betere kans te geven besproken te worden door critici. De tweede editie, die na de dood van Brontë verscheen, had wel haar eigen naam boven de titel. Het lijkt een kleine herschrijving van de geschiedenis, maar O’Connor geeft op deze manier Emily al bij leven de plek in de geschiedenis die haar toebehoort.
Een weergaloze scène aan het begin van de film, waarin Emily zich achter een porseleinen masker voordoet als haar overleden moeder, suggereert even een meer bovennatuurlijk interpretatie van het verhaal van de begaafde Brontë-familie. Helaas wordt daar uiteindelijk slechts in een paar scènes nog naar gehint. Een daadwerkelijk eigenzinnige biopic die boven de kenbare werkelijkheid uitstijgt, zoals het sterke Spencer – Pablo Larrains biopic over Diana ‘Lady Di’ Spencer – van afgelopen jaar, is het dus niet geworden. Maar dat betekent niet dat er niets te genieten valt.
‘Emily’ is vanaf 24 november 2022 in Nederland te zien. In België komt de film op 12 april 2023 in de zalen.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.