Nope entertaint, verwart en stuurt je met een maatschappijkritisch kluitje in het riet. Jordan Peele’s derde film heeft overigens opnieuw een puike cast op de affiche, onder hen Daniel Kaluuya, Keke Palmer en Steven Yeun.
Dat acteur, komiek en regisseur Jordan Peele films kan maken, staat buiten kijf. De man wist het cinemapubliek de voorbije jaren te bekoren met Us (2019) en Get out (2017), twee onbehaaglijke parels van de bovenste plank. Peele’s nieuwste film doet zijn reputatie van hedendaagse huivermeester alle eer aan.
Nope volgt de exploten van OJ Haywood - een perfect ingetogen rol van Oscarwinnaar Daniel Kaluuya, (Get out, Black Panther) - en zijn zus Emerald (de exuberante Keke Palmer).
Nadat hun vader (Keith David) om het leven komt bij een mysterieus ongeluk op hun ranch, probeert OJ met de hulp van zijn zus het familiebedrijf - dat paarden levert aan Hollywoodproducties - overeind te houden. Dat wordt ingewikkelder voor de Haywoods wanneer OJ - spoiler! - een ufo boven de ranch ziet. Die zou weleens te maken kunnen hebben met de dood van hun vader. Ze roepen de hulp in van winkelklerk Angel (Brandon Perea) en gerespecteerd cameraman Antler Holst (Michael Wincott) in de hoop deze vliegende schotel op camera te krijgen, zo bakken geld binnen te rijven en de ranch te redden.
Peele’s psyche
Je zou vermoeden dat Peele’s brein een snelkookpan vol creatieve ideeën is, die met de regelmaat van de klok van het vuur moet gehaald worden om een film te maken. Zo ook met Nope, dat barst van inventiviteit.
De memorabele openingsscène is een sociale commentaar op het uitwissen van de zwarte cultuur doorheen de geschiedenis.
De film leest als een aflevering van The twilight zone, met schijnbaar zoveel lukrake elementen dat een kat zijn jong niet vindt: een moordende sitcom-chimpansee, een ufo, Blaxploitation geschiedenislessen en meer. Maar de kiene cinemabezoeker merkt op dat Peel een film voorschotelt vol metaforen en sociale commentaar. Een korte wandeling door 's mans psyche en de lagen in de film.
Spektakelcultuur
Hier komt de moorddadige sitcom-aap uit de mouw. Doorheen de film klaagt Peele de groeiende obsessie met entertainment en spektakel aan in onze maatschappij. De verhaallijn met voormalige kindster Rickey Park (The walking dead’s Steven Yeun) waarin een chimpansee een bloedbad aanricht op de set van een tv-serie, loopt parallel met de pogingen van de Haywoods om de buitenaardse entiteit te lokken. De boodschap in beide verhaallijnen: een roofdier kan je niet onder controle houden.
De verwoede pogingen van de Haywoods om de ufo op camera te krijgen, blijkt ook een allegorie voor de surveillance-cultuur in Amerika – waar de zwarte gemeenschap zich genoodzaakt voelt om politiegeweld vast te leggen als bewijs dat ze geterroriseerd worden door ordehandhavers, die de dans vaak ontspringen.
De memorabele openingsscène, waar Emerald een blanke filmcrew schoolt over de legendarische zwarte jockey, die in een van de allereerste films verscheen, is een sociale commentaar op het uitwissen van de zwarte cultuur doorheen de geschiedenis.
Sterrencast
Niks dan lof voor de cast die je helemaal meetrekt in deze vreemde parabel. Daniel Kaluuya en Keke Palmer zetten moeiteloos de relatie tussen broer en zus neer – de ene somber, de ander onbesuisd. Steven Yeun als rivaliserende rancheigenaar Ricky 'Jupe' Park, had er ook duidelijk plezier in en dat zie je op het scherm.
De verwoede pogingen van de Haywoods om dat buitenaards verschijnsel op camera te krijgen, blijkt een allegorie voor de surveillance-cultuur in Amerika.
Michael Wincott (Westworld, Knight of tups) trekt alle registers open en laat zijn stem nog een octaaf zakken om de over the top-cineast Antler Holst neer te zetten. Die serveert je de hele film lang enigmatische oneliners als 'This dream you're chasing, it's one you never wake up from.'
Voeg bij dit vakwerk nog de cinematografie van Tenet’s Hoyte van Hoytema en een nerveuze soundtrack van Michael Abels (Us, Get out) en je zit gebeiteld.
Een film om zomaar voorbij te laten gaan? Nope.
'Nope' is sinds 17 augustus 2022 in de Belgische zalen te zien, in Nederland kwam de film een dag later uit.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.