Hoe wek je Keltische mythologie tot leven voor een hedendaags publiek? Vraag dat maar aan Tomm Moore, die eerder al The secret of kells en Song of the sea maakte. Zijn Oscargenomineerde animatiefilm Wolfwalkers is het ultieme sluitstuk van z’n magisch-realistische trilogie over de strijd tussen stad en natuur in middeleeuws Ierland.
Halverwege de 17e eeuw leeft jagersdochter Robyn Goodfellowe een overzichtelijk maar beklemmend bestaan in de ommuurde stad Kilkenny, bestuurd door de Engelsen onder leiding van de militante ‘Lord Protector’. Haar vader krijgt de taak een wolvenroedel uit te roeien zodat het bos kan worden gekapt en verbouwd tot landbouwgrond. Robyn wil meehelpen met de jacht, maar wordt geacht in de grauwe, claustrofobische stadsvertrekken te werken als poetsvrouw en keukenhulpje.
Wanneer zij toch langs de poortwachters glipt en in de buitenwereld bevriend raakt met 'wolfwalker' Mebh, een meisje dat kan transformeren van mens in wolf, veranderen Robyns opvattingen over de wolvenjacht en probeert ze haar vader te overtuigen de wolven in bescherming te nemen tegen de stadsbestuurders. Wat volgt is een epische strijd voor gerechtigheid.
Oogverblindend
Wolfwalkers is bovenal een oogverblindend mooie film: de kijker komt ogen en tijd tekort om alle visuele vondsten bij te houden van Tomm Moore, medeoprichter van animatiestudio Cartoon Saloon, en zijn jeugdvriend en illustrator Ross Stewart. De tekenaars trekken de stad op uit harde, hoekige lijnen om Robyns gevoelens van claustrofobie en gevangenschap te demonstreren. Zodra zij buiten de stadspoorten treedt, ontdekt ze een weelderige natuur in vrolijke waterverfkleuren, met zachte lijnen en rondingen, zelfs benadrukt in schapen, kapsels en broodjes.
Wolfwalkers is een oogverblindend mooie film: de kijker komt ogen en tijd tekort om alle visuele vondsten bij te houden.
Het visuele spel is hierdoor interessanter dan het plot zelf, dat op sommige punten te voorspelbaar is om werkelijk te intrigeren. Maar na de opstarttijd waarin het plot ontwikkelt en de sterk visuele landschappen door elkaar gaan lopen, raakt de kijker geboeid. Met hun beeldtaal voegen de tekenaars een psychologische diepgang toe aan personages die in het scenario nog vlak en archetypisch aandoen.
Stijlwentelingen en verrassingen
Moore’s en Stewarts onconventionele stijl vestigt de aandacht op zichzelf, in plaats van alleen het plot te dienen, zoals vaak gebeurd in fotorealistische animatiefilms. Zo zorgen regelmatige stijlwentelingen voor verrassingen, wanneer het verhaal van de stad naar de natuur springt. De stedelingen zijn gedrilde, homogene wezens, even koud en voorspelbaar als hun grimmige leefomgeving.
De ‘wolfwalkers’ daarentegen, zijn energieke, expressieve wezens die leven in kleurrijke boslandschappen. De stadstekeningen zijn zo afschrikwekkend dat het de kijker angst aanjaagt, de natuurtekeningen zo beeldschoon dat ze bij de kijker een behoefte tot reizen en avontuur opwekken. Juist hierom wil je dat het allemaal goed afloopt met Robyn en haar wolvenroedel: het gevaar dat al die kleurrijke schoonheid wordt opgeslokt door de grauwe stad is beklemmender dan de conflicten tussen de personages zelf.
Wolfwalkers gebruikt een breed spectrum aan animatietechnieken en is beïnvloed door Keltische tekens en vormgeving.
Het enthousiasme en de vindingrijkheid van Moore en Ross spat van het scherm. Ze verkennen hun verhaal door een breed spectrum aan animatietechnieken te gebruiken en lieten zich beïnvloeden door Keltische tekens en vormgeving. Aan fantasie ontbreekt het hen niet: fascinerend is de wijze waarop ze de werkelijkheidservaring van de wolven, die hypergevoelig zijn voor geluid en geur, visueel tot uitdrukking brengen met een beperkt palet aan expressieve kleuren.
De film roept associaties op met The Lion King en Pocahontas, maar maakt een meer volwassen indruk. Wolfwalkers is een bekroning op een geslaagde trilogie en de bevestiging van Cartoon Saloon als kwalitatief productiehuis. Zelfs al ging de Oscar voor beste animatiefilm van 2021 niet naar Wolfwalkers maar naar Pixars Soul.
Wolfwalkers is vanaf 9 juni in de bioscoop te zien.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.