De smakelijke satire The menu zet Ralph Fiennes aan het fornuis als chef-van-dienst. Eindelijk levert de Britse regisseur Mark Mylod een voltreffer.
Net als in Rian Johnsons recente Glass onion: a knive’s out wordt de mysterieuze toon meteen gezet wanneer twaalf gasten per boot op een eiland arriveren. Daar krijgen ze de kans om te dineren in het exclusieve sterrenrestaurant Hawthorn, dat onder de vakkundige supervisie staat van chef Slowik (Ralph Fiennes). Alles is tot in de kleinste details uitgewerkt en moet bijdragen tot een culinaire ervaring van ongeziene proporties.
Wanneer de avond vordert, wordt de sfeer echter steeds vreemder, zelfs sinister. Het besef dringt door dat de gasten, die tot na de maaltijd moeten blijven, meer op hun bord krijgen dan verwacht. Ook een casual bezoekje aan een rookkamer vol rijpende karkassen en een ontmoeting met chef Slowik staan op het menu. Zijn ijzige blik en death stares – een erfenis die Fiennes overhield aan zijn jarenlange vertolking van Harry Potter-personage Lord Voldemort – zetten meteen de toon: ze stralen een toxische minachting uit.
Yuppies
Met The menu levert Mylod niet alleen kritiek op elites die zich maar al te graag elitair gedragen. Ook zelfverklaarde foodies, instagram-influencers en het hele ‘ik ben daar geweest’-volkje krijgen een veeg uit de pan. De filmster van het gezelschap kan nog geen wortel van een tomaat onderscheiden. Een bende arrogante yuppies drinkt stevig op kosten van hun baas en een gast die alle Michelin reviews van buiten kent heeft zelf nog nooit een pot water op het vuur gezet. Voor het rijke koppel dat het eiland bezoekt zijn de chique maaltijden dagelijkse kost.
De personages in The menu zijn zo unlikeable dat je haast hoopt dat ze stikken in hun pretentieuze broodplank.
Al deze personages wandelen het eiland op denkende dat ze God zijn, of bij God komen eten. Die theologische thematiek klinkt subtiel doorheen de hele film. Zo doen de twaalf gasten denken aan de twaalf apostelen die het laatste avondmaal nuttigen en staat ook elke tafel in het teken van een van de zeven hoofdzonden.
Pretentieuze broodplank
Het script van scenaristen Tim Wright en Seth Reiss is bovendien doorspekt met kronkels en escalaties, die je tot op het laatste moment in het ongewisse laten. Elke gang brengt iets nieuws aan het licht over de gasten waardoor er uiteindelijk bijna niemand overblijft om voor te supporteren. Op het personage van Anya Taylor Joy na, zijn de personages allemaal zodanig unlikeable, dat je haast hoopt dat ze stikken in die pretentieuze broodplank geserveerd zonder brood.
Dat maakt van The menu meer dan een les in knipogend vingerwijzen. Mylod maakte een even kritische als entertainende film die suspense serveert op een bedje van zwarte humor met een stevige scheut satire. Smakelijk!
‘The Menu’ is te bekijken op Disney.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.