Dan Trachtenberg trekt met Prey de Predator-franchise uit de buitenaardse bagger waarin die met de jaren was verzonken. Deze vijfde telg in de reeks houdt je moeiteloos 100 minuten bij het nekvel. En dat zonder te vervallen in sciencefiction- of actieclichés.
De start van de franchise ging einde jaren tachtig niet van een leien dakje. John McTiernans Predator (1987), de onovertroffen eerste film in de reeks, werd opgenomen in de jungle van Mexico en de cast had op de set te kampen met bloedzuigers, slangen en schorpioenen. Jean-Claude van Damme, de allereerste acteur die gestalte gaf aan de buitenaardse jager, gaf er zelfs na enkele weken de brui aan.
Ondanks deze rist uitdagingen wist McTiernan (die ook Die hard op zijn conto heeft staan) een Oscarwinnende film af te leveren die probleemloos de tand des tijds doorstaat. Drie sequels volgden (Predator II, Predators, The predator), samen met twee tenenkrullende cross-overs (Alien vs. predator en Alien vs. predator: requiem).
Nu is er Prey, de sequel die een prequel is, aangezien het verhaal zich 300 jaar voor de gebeurtenissen van de eerste film afspeelt.
De jonge Comanche
Prey speelt zich af in 1719 en vertelt het verhaal van de jonge Comanche Naru (een sublieme rol van Amber Midthunder), die zich wil bewijzen als krijgster. Wanneer een onbekend roofdier haar stam bedreigt, gaat ze op pad om haar nederzetting te beschermen. Al snel rijst de vraag wie de jager is en wie de prooi, als blijkt dat de onzichtbare vijand over een indrukwekkende arsenaal wapens beschikt. De jacht begint. Cue spannende muziek.
Prey trekt niet de kaart van bombastische actie of hitech snufjes, maar weet toch de spanning op te bouwen en je neongroene bloed anderhalf uur lang te doen stollen.
Regisseur Dan Trachtenberg (10 Cloverfield Lane, The Boys) en scenarist Patrick Aison (Kingdom, Tom Clancy’s Jack Ryan) gingen de mosterd halen bij McTiernans editie en slagen wonderwel in hun opzet. Prey trekt niet de kaart van bombastische actie of hoogtechnologische snufjes, maar weet toch de spanning op te bouwen en je neongroene bloed anderhalf uur lang te doen stollen.
Coming of age
Het overtuigende resultaat is te danken aan een resem weldoordachte keuzes.
In tegenstelling tot de vorige films is het nu geen team van spierbundels, special ops of politieagenten dat de strijd aanbindt met het wezen, maar wel een jong meisje dat zichzelf wil bewijzen.
Prey gaat bovendien niet enkel over de jacht. Het is tegelijkertijd het coming of age-verhaal van Naru, die moet vertrouwen op haar instinct en vernuft om deze krachtmeting te overleven.
Trachtenberg gooide ook de hoogdravende Predator-soundtrack overboord en ging voor een atypische score. Tijdens de preproductie van de film speelde de regisseur Assassin's creed Valhalla en was verbijsterd over hoe goed de muziek in deze game was. Zijn zoektocht naar de componist van de muziek bracht hem bij Sarah Schachner, die uiteindelijk de soundtrack van Prey voor haar rekening nam.
'Select language'
Wie aan Engels niet genoeg heeft, kan de film ook integraal in de taal van de Comanche bekijken - een unicum in de filmwereld. Trachtenberg ging te rade bij producer Jhane Myers – lid van zowel de Comanche als Blackfeet naties - om alle inheemse elementen in de film zo historisch correct mogelijk te maken. Drumgeluiden in de film werden opgenomen met authentieke instrumenten, voor de animaties in de eindgeneriek werd een beroep gedaan op een Indiaanse artiest, en een stageprogramma werd op poten gezet zodat Indiaanse jongeren tijdens de opnames ervaring konden opdoen in de filmindustrie.
Wie aan Engels niet genoeg heeft, kan de film ook integraal in de taal van de Comanche bekijken - een unicum in de filmwereld.
Schort er dan helemaal niks aan deze film? Toch wel. Al kan je die makkelijk vergeven als schoonheidsfoutjes. Het eerste deel van de film wordt voornamelijk besteed aan context en de langzame introductie van personages en predator. Perfect om de nodige spanning op te bouwen, al kan dit een koude douche zijn voor de liefhebbers van de reeks, die er liever recht induiken en zich verwachten aan groen bloed, infraroodbeelden en olijke vilpartijen.
Prey heeft ook ettelijke scènes met Franstalige kolonisten, maar menig kijker gaat zich in de haren krabben om te begrijpen wat die wauwelen. De dialoog wordt met zo’n zware Amerikaanse tongval gebracht, dat er vermoedelijk in Hollywood geen enkele Franstalige acteur rondwaart. Jammer – zeker als je weet dat Trachtenberg zich zoveel moeite getroost heeft om het Comanche wel correct te krijgen.
Het verdict? Trachtenberg levert een film af zonder bekende acteurs, zonder technologische snufjes, zonder love interest, zonder gewiekste plotwendingen, zonder macho’s, zonder bombastische muziek, zonder franjes – en hij doet dat bijzonder goed.
'Prey' is nu te bekijken op Disney+.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.