Twaalf jaar na haar vorige bioscoopfilm maakt Jane Campion haar grote rentree met The power of the dog. Zo toont de Nieuw-Zeelandse cineaste van The piano dat ze nog altijd de maestra van de arthouse bioscoop is – zelfs al verschijnt haar western op Netflix.
Het rurale Montana, zo’n kleine honderd jaar geleden. De ervaren veefokkers Phil (Benedict Cumberbatch) en George Burbank (Jesse Plemons) runnen samen een goed draaiende familieranch. De twee zijn elkaars tegenpolen. Phil is een egocentrische en verbitterde bruut die anderen met sardonisch genoegen misbruikt en liefst bazig en brutaal tekeer gaat. George is daarentegen een zachtaardig en zelfs bedeesd man die zoveel mogelijk begrip opbrengt voor zijn entourage.
Als George op een dag verliefd wordt op de knappe, wat neurotische weduwe Rose (Kirsten Dunst) – die als alleenstaande moeder haar uiterste best doet om haar eettent draaiende te houden en haar wat wereldschuwe zoon Peter (Kodi Smit-McPhee) adequaat op te vangen – heeft Phil het bijzonder moeilijk om zijn woede en jaloezie onder controle te houden.
Wanneer George en Rose huwen en zij mee op de ranch komt wonen, barst de échte alfaman in Phil los. Met hoogoplopende ruzies en verholen vijandigheid tot gevolg.
'The power of the dog' is een meerlagig, broeierig drama en tevens een ruige, onheilszwangere en postmoderne western.
The power of the dog is een meerlagig, broeierig drama en tevens een ruige, onheilszwangere, stofferige, claustrofobische postmoderne en revisionistische western – gebaseerd op de gelijknamige roman van Thomas Savage uit 1967. Deze Amerikaanse western-auteur ontleende de titel van zijn boek aan Psalm 22:20 uit het Oude Testament: “Verlos me van het zwaard, mijn kostbare leven van de macht van de hond.”
Fileermes
In haar verfilming verruilt Campion het zwaard alvast voor een fileermes want – zoals we van haar gewend zijn uit films als The piano, Bright star en haar tv-thriller Top of the lake – laveert ze zich met een subtiele en intelligente regie doorheen dit psychologisch veelzijdig en dramatisch portret.
Bovendien ontleedt ze scalpel-precies de ambivalentie van de personages vol giftige mannelijkheid en de innerlijke pijn bij het geforceerd onderdrukken van je ware aard. Daarenboven is Campions ragfijne analyse van verdoken relationeel en psychologisch geweld tussen de verknipte karakters du jamais vu. En ongezien mooi ook, tegen de achtergrond van het ruwe Montana.
Door het verhaal, dat tenslotte toch een eeuw oud is, te linken aan zulke hedendaagse thema’s als toxisch macho-gedrag krijgt deze psychologische thriller ook een krachtige contemporaine connotatie.
Jane Campion zuigt de kijker zo moeiteloos mee in de rauwe wereld die zij zo magistraal op het grote scherm tovert.
Tel daarbij nog de zenuwslopende sfeer, de subtiele vertelstijl, het boeiende ritme, de werkelijk grandioze fotografie van Ari Wegner (Lady Macbeth), de verontrustende muziek van Jonny Greenwood (There Will Be Blood) en de ronduit verbluffende vertolkingen op. Zeker van Benedict Cumberbatch, de topacteur die voor de rol van het verkrampte alfaroofdier wel heel diep gaat en zijn beste vertolking aflevert in zijn reeds kleurrijk en uitgebreide carrière.
'Titane'
Jane Campion zuigt de kijker zo moeiteloos mee in de rauwe wereld die zij zo magistraal op het grote scherm tovert. Dat maakt The power of the dog beslist de beste film die filmauteur Campion ooit gemaakt heeft. Dat wil wat zeggen. Zij was lang de enige vrouw die in Cannes de Gouden Palm op zak stak. Pas dit jaar kreeg de Nieuw-Zeelandse eindelijk gezelschap van Julia Ducournau, die de Palme d’Or won voor haar controversiële prent Titane.
Misschien is Campion straks wel weer de eerste vrouw die ooit een Gouden Palm en een Oscar won?
'The power of the dog' speelt nu in zowel de Belgische als Nederlandse bioscopen. Vanaf 1 december is Jane Campions film ook via Netflix te bekijken.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.