Na een wat ingehouden editie vorig jaar neemt het festival opnieuw zijn vertrouwde vorm aan. Volg hier het festivalparcours van Dieter Vanden Bossche, die voor Humbug het Film Fest Gent-programma doorlicht.
‘Das Mädchen und die Spinne’ (regie: Ramon Zürcher, Silvan Zürcher)
Fletse Zwitserse speelfilm van welke het concept beter had kunnen gedijen in de vorm van een short feature. Centraal staan twee huisgenoten uit Berlijn, die van elkaar gescheiden worden wanneer één van de meisjes besluit op eigen houtje te gaan wonen.
De wrijvingen die tijdens de verhuis ontstaan laten ons volledig koud en worden door de broers Ramon en Silvan Zürcher sec in beeld gezet. Tot overmaat van ramp valt er geen enkele beweging in hun film te krijgen, die alsmaar ter plaatse blijft trappelen en al verdampt terwijl je er naar kijkt.
‘Faya dayi’ (regie: Jessica Beshir)
Met haar bezwerend langspeelfilmdebuut keert Jessica Beshir terug naar haar roots. Gedurende twee uur verkent ze het landelijke Ethiopië, waar een verdovend middel in opmars is.
Het in bedwelmend zwart-wit geschoten Faya dayi zou zijn ontwikkeld zonder vooropgezet plan, maar kan toch steunen op een duidelijke structuur. Het is een moeilijk te doorgronden film die tegen alle heersende trends ingaat en waarvan de poëtische beelden een sterke symbolische weerklank krijgen.
‘Spencer’ (regie: Pablo Larraín)
Superstijlvol historisch drama van Pablo Larraín, dat mijlenver verwijderd blijft van de platgetreden paden van de traditionele biopic en deze met brio overstijgt. Kristen Stewart – die nu al getipt wordt voor de Oscars en zich zonder enige moeite de lichaamstaal van Lady Di weet eigen te maken – geeft een weergaloze interpretatie van een door twijfels verscheurde prinses, op het moment dat ze een mentale crisis doormaakt, haar huwelijk met de Britse kroonprins op springen staat en zich bovendien moet wapenen tegen allerhande geruchten die de ronde doen.
De Chileense regisseur ontwijkt iedere vorm van goedkope sensatie en concentreert zich volledig op drie beslissende dagen uit Diana’s turbulente leven. In de meest fabelachtige scènes van de voortreffelijk opgebouwde film krijgt Spencer welhaast de allures van een Griekse tragedie aangemeten. De overbodige finale is een klein schoonheidsfoutje dat we graag met de mantel der liefde bedekken.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.