Fear and loathing in Las Vegas is een psychedelische roadtrip die het gaspedaal tot voorbij de eindstreep ingedrukt houdt. Terry Gilliams excentrieke regie weerspiegelt Hunter S. Thompsons originele visie vlekkeloos en geeft Depp voldoende momenten om uit te blinken.
Hunter S. Thompson maakte in 1971 met zijn boek Fear and loathing in Las Vegas een luidruchtige indruk met zijn reflecties over het verloren hippietijdperk. Zijn explosieve en vernieuwende stijl van verslaggeving staat bekend als gonzo-journalistiek, waarbij de verslaggever actief deel uitmaakt van de beschreven gebeurtenissen. Hierdoor vervagen de grenzen tussen feit en fictie, wat haaks staat op het idee van conventionele journalistiek. In 1998 blies Terry Gilliam, medeoprichter en animator van Monty Python, nieuw leven in deze persoonlijke meditatie over de American Dream.
American dream
Geïntoxiceerd gaan journalist Roaul Duke (Johnny Depp) en zijn partner in crime,
advocaat Dr. Gonzo (Benicio del Toro), op zoek naar de American Dream, een idee dat echter even echt is als hun ether geïnduceerde hallucinaties. Oorspronkelijk vertrokken ze naar Las Vegas om een artikel te schrijven over een motorcrossrace, maar hun drang naar drugs neemt constant de overhand.
Terry Gilliam brengt het krankzinnige drugsgebruik over op een manier die de thematiserende hallucinaties tastbaar maakt.
In zijn boek spaart Thompson de lezer niet, luidruchtig en onstuimig verwoordt hij zijn eigen verwarde exclamaties. ‘Jesus! Did I say that? Or just think it? Was I talking? Did they hear me?’ Thompsons in-your-face stijl neemt regisseur Gilliam over middels wijde cameralenzen, die gezichten vervormen, en zweterige close-ups die zelfs het reukorgaan aanspreken.
Gilliams typerend absurde filmografie, met films als Brazil en 12 monkeys, is goed gezelschap voor een waanzinnig project als dit.
Zijn visuele stijl weerspiegelt Thompsons bronmateriaal feilloos, het krankzinnige drugsgebruik brengt hij over op een manier die de thematiserende hallucinaties tastbaar maakt. LSD-trips worden gesimuleerd met visuele effecten, die het tapijt van de hotellobby vloeibaar doen bewegen, en praktische effecten die hotelgangers omtoveren tot uitgedroogde reptielen: de oorspronkelijke inwoners van het woestijngebied Las Vegas.
Druggies Depp en del Toro
Johnny Depp levert een excentrieke performance als de voortdurend zwetende Raoul Duke, die meer drugs dan bloed door zijn aders heeft stromen. De manier waarop hij door het kleurrijke Las Vegas strompelt, alsof zijn benen de rest van zijn lichaam willen verlaten, doet bij momenten denken aan zijn dronken alter ego Captain Jack Sparrow uit de filmreeks Pirates of the Caribbean. Het tempo waartegen Depp woorden van zijn tong laat vallen, die toch liever even blijven plakken, is een trouwe representatie van Thompsons lallende tongval.
Johnny Depp en Benicio del Toro spelen hyperkinetische junkies die de fijne lijn tussen aanstootgevend en hilarisch liever willen opsnuiven dan bewandelen.
Ook Benicio del Toro eist continu volledige aandacht voor zijn aanwezigheid wegens een imposante performance als de dreigende Dr. Gonzo. Zijn gespannen persoonlijkheid en groot gestalte brengen een gevoel van onveiligheid bij de kijker met zich mee, alsof hij een tikkende tijdbom is. Gepaard met een stem die Depps wankelende knieën doet bibberen wanneer het weergalmt in de iets te kleine hotelkamers, versterkt del Toro het paranoïde en claustrofobische thema dat Fear and loathing onderstreept. De plot is vrij mager en een verhaal is het amper te noemen, emotionele investering is praktisch onmogelijk bij personages zoals deze lui, die bijna geen goede eigenschappen hebben. Toch slagen Depp en del Toro erin om intrigerend te blijven als hyperkinetische junkies. De fijne lijn tussen aanstootgevend en hilarisch snuiven ze liever op dan die te bewandelen.
Gilliam vertaalt Thompsons explosieve tempo en zorgt ervoor dat er niets verloren gaat in deze adaptatie, het geeft juist meer energie aan dit krankzinnige portret van twee even krankzinnige mannen. Fear and loathing is een trip die zintuigen voor twee uur onophoudelijk stimuleert, maar pas wel op want een sjamaan is nergens te bespeuren.
'Fear and loathing in Las Vegas' is te zien op Apple Tv+.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.