Kan de plotse zorg voor twee kinderen nieuw leven blazen in de liefde tussen twee mensen? La dea fortuna maakt zijn beloftes niet waar, ondanks de lovenswaardige vertolking van Jasmine Trinca.
Het is alweer een tijdje geleden dat we nog van de Turks-Italiaanse filmmaker Ferzan Özpetek hoorden, de man die ons eind jaren 1990 intimistische pareltjes zoals Hamam (1997) en Harem suare (1999) deed ontdekken en die ook nadien verraste met bekroonde films als Mine viganti (2010) en La finestra di fronte (2003). Özpetek richt zijn camera graag op wat speelt binnen een familie. Ook nu weer in La dea fortuna.
Op het zonovergoten dakterras van een appartement in Rome heeft zich een allegaartje van feestvierders verzameld. Arturo en Alessandro hebben hun stijlvolle woonst opengesteld voor de huwelijksreceptie van een bevriend stel. Ondanks de uitbundige sfeer en joviale schouderklopjes her en der blijkt al gauw dat er een haar in de boter zit tussen de twee. De bal gaat pas echt aan het rollen wanneer uit het niets hun jeugdvriendin Annamaria opduikt, vergezeld van haar twee kinderen.
Özpetek gebruikt het procedé van de metafoor meermaals om zijn intenties van meet af aan duidelijk te maken. Op het irritante af.
Annamaria vraagt hen of zij zich tijdelijk over haar kinderen kunnen ontfermen. Zo krijgt hun strak georganiseerde routineleventje een lelijke deuk. Met enerzijds een loodgieter en harde werker die vaak weg is van huis, en anderzijds een thuiswerkende vertaler die zich moet concentreren op complexe geschriften, is het geen eenvoudig karwei om plots een huishouden van vier te runnen. Maar de onvoorziene verantwoordelijkheden zorgen ook voor een nieuwe stimulans in hun relatie, waardoor ze gedwongen worden een knoop door te hakken over hun toekomst.
De keuze van de titel en de rol die 'la dea fortuna' - de godin van het geluk - in het verhaal vervult, worden al vrij vroeg duidelijk. De onthulling komt uit de mond van een van de kinderen. 'Hoe houd je iemand die je dierbaar is voor altijd in je hart? Je kijkt hem strak in de ogen en je steelt het beeld ervan. Knijp vervolgens de ogen dicht en het beeld daalt af naar je hart. Van dan af zal die persoon altijd dicht bij je blijven.'
Met deze premisse vraagt het weinig moeite om het verdere verloop van de film te raden. En het blijft niet bij één metafoor. Özpetek gebruikt het procedé meermaals in zijn film om zijn intenties van meet af aan duidelijk te maken. Op het irritante af.
Voorspelbaar
Het is niet enkel die mateloze voorspelbaarheid die La dea fortuna tot een weinig interessante filmervaring maakt. Özpetek trekt alle artistieke registers open. Met prachtig verfilmde landschappen en decors, mooie perfect uitgedoste mensen en melodieuze muziek tracht hij de kijker te bedwelmen.
Maar zijn zucht naar een perfecte sfeervorming en vormelijkheid is ook het zwakke punt van deze film. Want je kan er niet omheen: het warme zomerlicht van Rome, de dromerige panorama’s van Sicilië, het bonte gezelschap van nevenpersonages, de melancholische canzoni van Italiaanse supersterren zoals Diodato, Mina & Ivano Fassato – alles is tot in de puntjes georchestreerd met als hoogste doel een gevoelige snaar te raken. Hoezeer ons hart in dit grijze winterseizoen ook naar wat zuiderse warmte snakt, het werkt gewoonweg niet.
De film heeft alles van een heerlijke bonbon die je een extatisch maar zeer kort genot verschaft.
La dea fortuna is een subliem verpakt cadeau. Alleen is de doos leeg. Het heeft alles van een heerlijke bonbon die je een extatisch maar zeer kort genot verschaft. En dus slaat de verveling al gauw toe. Op geen enkel moment krijg je in dit melodramatisch gegeven enige voeling, begrip of medeleven met de personages. De acteurs doen hun uiterste best om je te overtuigen, maar ook daar loert het gevaar van overacting voortdurend om de hoek. De enige vertolking die lof verdient is die van de Jasmine Trinca als Annamaria. Trinca maakte overigens haar debuut in de Gouden Palm-winnaar La stanza del figlio (2001) en was vervolgens ook te zien in La meglio gioventù (2003).
En La dea fortuna? De film hield vele beloftes in, maar heeft hierin helaas jammerlijk gefaald.
'La dea fortuna' is vanaf 3 februari 2022 te bekijken in o.a. Studio Skoop (Gent) en Zed (Leuven). De film is ook thuis te bekijken via picl.be en picl.nl.
Genoten van dit artikel? Neem een jaarabonnement op Humbug en ontvang elk kwartaal een oogstrelend magazine in je bus. Zo maak je meteen ook onafhankelijke filmjournalistiek mogelijk.